Як зацямнеюць хмары над табой, І зноўку зʼявіцца дурны настрой, Абдыму цябе, каханы мой, Каб ведаў, што люблю. Калі на небе сонца ўжо зайшло, І нават зьнікне зорнае сьвятло, Я паляжу з табою сто гадоў, Каб ведаў, што люблю. Я разумею, ты ня вырашыў, І не сьпяшайся — пацярплю: Заўсёды ведала, што гэта ты, Я табе балюча не зраблю. Хай галоднай буду, хай памру, Хай адчай разбʼе маю душу, Не сумнявайся, я на ўсё пайду, Каб ведаў, што люблю. Самота ў горадзе быццам турма, Шкадаваньне ў сэрцы бʼе, А немагчымага для нас няма: Ты яшчэ ня ведаеш мяне. Будзе нам шчасьце й нашым снам збыцьцё, Дзеля цябе, каханьне ты маё, Я гатовая й аддаць жыцьцё, Каб ведаў, што люблю.