Вячаслаў Адамчык. "Салодкія яблыкі". Кароткі змест. Літаратура "Беларуская". 06 клас. Тэкст Чытанне тэксту - Мікола Кійка. Літаратура - YouTube Вячеслав Адамчик. "Сладкие яблоки". Краткое содержание. Белорусская литература. 06 класс. Текст Чтение текста - Н.Кийко. Кароткі змест: “Галоўны герой апавядання – 10-гадовы хлопчык Тонік Папялішын. Ён разам з маці жыве ў заходнебеларускай вёсцы. Маці гадуе яго без мужа. Адна. У апавяданні аўтар, Вячаслаў Адамчык, апісвае некалькі дзён з жыцця Тоніка. Гэта - дні, якія прыпалі на перыяд нямецка-фашысцкай акупацыі. Пасля таго, як партызаны забіваюць вясковага старасту Івана Якімчыка, абавязкі старасты жыхары выконваюць па чарзе – “радоўкаю”… … Надыходзіць чарга выконваць абавязкі старасты і ў дом Папялішыных, Марылі і яе сына Тоніка. Абставіны складваюцца так, што менавіта Тонік робіцца ў гэтыя 24 гадзіны фактычным вясковым старастам. Яго маці ідзе на хутары, каб пазычыць трошкі мукі, бо ў хаце зусім няма чаго есці. Ужо надыходзіць ноч, а яе ўсё няма… Паліцыя робіць начную аблаву ў вёсцы. Ім патрэбныя коні для абоза. Для вырашэння гэтай праблемы яны прыходзяць у дом, дзе знаходзіцца стараста. Хлопчык у разгубленасці. Старшыя паліцэйскія патрабуюць у Тоніка паказаць жыхароў, якія маюць коней. Першым, хто прыходзіць на розум Тоніку, гэта – Сямён Мокуць. Які пазаўчора застаў Тоніка з сябрамі ў сваім садзе, дзе растуць вельмі салодкія яблыкі. Яблык яны не нарвалі, бо гаспадар, Сямён Мокуць выбег з хаты, злавіў сябра Тоніка і моцна надраў яму вушы. Тонік змог уцячы. Але ён вельмі баяўся, што Мокуць усё роўна яго пакарае, бо бачыў, што і Тонік там быў. Таму Тонік і паказвае найперш на Мокуця. Магчыма, ён лічыць, што час, праведзены суседам у акупанцкім абозе, змякчыць ягонае сэрца… …Але ўсё атрымліваецца зусім не так, як мяркаваў Тонік. Сямён Мокуць не з’яўляецца дахаты не назаўтра, не пасля заўтра. Вельмі перажывае ад гэтай невядомасці сын Мокуця, Арсенік. Таксама сябра Тоніка. Хваляванні і перажыванні Арсеніка перадаюцца і яшчэ болей узмацняюць трывогі ў сэрцы Тоніка. У ягоным сэрцы ўсё болей узрастае ўсведамленне таго, што ён зрабіў няправільна ў адносінах да бацькі свайго сябра. Асабліва ўзмацняюцца душэўныя пакуты хлопчыка, калі на трэці дзень пасля забрання Мокуця ў абоз дахаты вяртаецца толькі яго конь. Без гаспадара. Даходзіць чутка, што Сямён Мокуць забіў паліцыянта ды хацеў уцячы з абозу ў партызаны. Але немцы здагналі яго ды застрэлілі. Тонік проста не знаходзіць сабе месца пасля такой весткі. Яго сэрца быццам крычыць: “Гэта я выдаў Мокуця!” Ён спрабуе некалькі разоў сказаць пра гэтае свайму сябру, Арсеніку Мокуцю. Але той, як і маці ягоная ды іншыя аднавяскоўцы лічыць, што гэта мог зрабіць толькі Цурусь, “які ўсіх удае немцам”. Вось з гэтым, што “гэта зрабіў Цурусь”, Тонік аніяк не можа змірыцца. Бо гэта – няпраўда. Праўда ў тым, што ён, Тонік, зрабіў гэта. І ніхто іншы. І хлопчыка не супакойвае анічога ў гэтай сітуацыі. Ні тое, што ён “не ведаў, што яго, Мокуця, застрэляць”, ні тое, што ён не выдаў паліцыянтам партызана, “Верчынага Сярожу, які нават прыходзіў дадому і танцаваў на вечарынцы з Жолудзеваю Волькаю,..”, ні тое, што ён толькі ўчора ўратаваў маленькіх безабаронных птушанятак… І ён, Тонік, ідзе да свайго сябра, Арсеніка, каб адкрыць таму горкую праўду… …А ўсё пачалося з салодкіх яблык у чужым садзе, у садзе Сямёна Мокуця.” 08 снежня 2020 года Мікола Кійка"