Уладзімір Караткевіч. "Балада пра Вячку князя людзей простых". Кароткі змест. Літаратура Беларуская. 07 клас. Літаратура - YouTube Владимир Короткевич. "Баллада о Вячке князе людей простых." Краткое содержание. Белорусская литература. 07 класс. Кароткі змест балады Уладзіміра Караткевіча "Балада пра Вячку, князя людзей простых": "Германцы (у творы - “Крыжакі”) пастаянна рабілі спусташальныя набегі на старажытныя беларускія землі. Адзін з такіх нападаў на нашыя землі доўжыўся тры гады. Краіну, як кажа У. Караткевіч, папросту “цягнулі ва ўсе бакі”. Вельмі шмат нашых суродзічаў загінула. І гэта былі сапраўдныя героі. Але кіраўнікі, “князькі”, здрадзілі свайму народу. Не здрадзіў родным людзям толькі адзін князь – Вячка. Ён змагаўся да апошняга. Але быў цяжка паранены і непрытомны ўзяты крыжакамі ў палон. У прытомнасць Вячка прыйшоў толькі тады, калі яго даставілі ў Нямеччыну, у горад Мар’ёнбург… Крыжакі зладзілі суд на цэнтральнай плошчы горада, куды і павялі звязанага ды закутага ў кайданы Вячку. Па шляху да плошчы, ідучы па смярдзючых ды цесных вулках крыжацкага горада, Вячка ўспамінае гэтыя апошнія бітвы з ворагам. Успамінае патаптаную ды знявечаную захопнікамі Радзіму. І тут у яго галаве спее план змагання з ворагам да канца. Калі яго прывялі на пляц, дзе мусіла адбыцца ягонае пакаранне, Вячка выкладае да забойцаў сваю апошнюю просьбу: “Прывесці яму ягонага каня, з якім ён жадае развітацца перад сваім канцом”. Калі крыжакі падвялі Вячку каня, то ён ласкава сустрэў свайго чатырохногага напарніка. І папрасіў каня дапамагчы яму ў гэтым апошнім змаганні з ворагам. Вячка вырваў меч у ката і імгненна ўскочыў на свайго сябра-каня. Пачалася апошняя бітва Вячкі з крыжакамі… … Нягледзячы на вельмі няроўныя сілы, Вячку ўдалося знішчыць некалькі дзесяткаў ворагаў. Але сілы ягоныя слабелі, ён атрымаў мноства ранаў ад лучнікаў ворага, спаткнуўся аб труп ягоны любы конь… Пад канец гэтага адважнага змагання адбылося вельмі кранальнае развітанне Вячкі са сваім канём. Уладзімір Караткевіч гэтак піша пра гэтае развітанне: “О конь, не давядзецца табе ў лугах іржаць І ў полі нам з табою ўжо болей не гуляць. Я ў стрэлах, быццам вожык. Бывай, мой конь, бывай! Мы болей не пабачым лугі і родны край”. І далей: “Аленя абступілі са зграяй злых сабак. Ірвуць і раздзіраюць, сякуць на дробны мак. І вось з крывёю гордай змяшаўся пыл і гразь.” ………………………………………………………………………………….. …“Так у баі няроўным загінуў Вячка-князь.” 17 кастрычніка 2020 года Мікола Кійка