Чытае Андрэй Каляда. Кніга трэцяя - На ростанях. Частка II На крыжовых дарогах. Раздзел XXXIV - XXXVIII Лабановіч селіцца ў старэйшага брата Уладзіміра, служачага ў лясніцтве Радзівіла. Андрэй ходзіць за поштай , дзе сустракае Янку Тукалу. Ён паведамляе Лабановічу, што за ўсімі звольненымі настаўнікамі сочаць. Сябры хаваюць усю забароненую літаратуру ў глухім лесе пад трухлявым бервяном. Яны лічаць, што допыту ім не пазбегнуць. Андрэй і Янка не могуць вырашыць, якая палітычная партыя лепшая. Лабановіч атрымлівае ліст ад Ліды. Лабановіч разумее, што дарогі іх не сыдуцца. Янка даведваецца, што “ў Мінску прызначаецца канспіратыўны сход прадстаўнікоў розных рэвалюцыйных падпольных арганізацый”. Увесну Лабановіч і Тукала перабіраюцца ў Мікуцічы, куды сцякаюцца звольненыя настаўнікі. На пачатку лета Андрэй атрымлівае ад Уласюка ліст з запрашэннем на працу і расплывістым абяцаннем вучобы ў Кракаўскім універсітэце. Вучоба ў Кракаве - пустое абяцанне, прынада для работнікаў газеты. Каб пракарміцца, Лабановіч працуе рэпетытарам. Ноччу ў рэдакцыю з'яўляецца прыстаў і загадвае Андрэю пакінуць Вільню ў трохдзённы тэрмін. У жніўні Лабановічу даводзіцца з'явіцца ў Мінск для дачы паказанняў. Допыт праходзіць дзіўна: Лабановічу даюць ліст паперы, запісаць сваю версію падзей і адпускаюць. Толькі дома Андрэй разумее, што ў яго ўзялі ўзор подчерка. Лабановіча. Яго судзяць па «катаржным» артыкуле. Па груба сфабрыкаванай справе ён атрымлівае тры гады крэпасці. У камеры Андрэй знаёміцца ​​з маўклівым піцерскім працоўным, бальшавіком Аляксандрам Галубовічам. Ў турму аднойчы да яго прыходзіць Ліда. Яна выходзіць замуж і нібы жадае, каб Андрэй яе спыніў. Тукала так і не аб'явіўся. Лабановіч пасля вызвалення збіраецца яго знайсці. Парады піцерскага рабочага становяцца асновай дзейнасці Лабановіча ў «далейшых падарожжах па новых дарогах». XXXIV - 00:00:00 - Лабановіч ішоў з лесу і нёс кошык баравікоў. XXXV - 00:12:48 - Не так ужо далёкі суд змусіў Лабановіча паехаць у Мінск. XXXVI - 00:26:20 - Доўгі-доўгі час у вачах Андрэя стаяла гаротная постаць маці. XXXVII - 00:51:15 - Лабановіч выйшаў з залы суда з такім адчуваннем, XXXVIII - 01:05:57 - Малюнак, што паўстаў перад вачамі Лабановіча, ашаламіў яго.