Было гэта ці не? На схілах невысокіх гор, што абараняюць горад з поўначы, шумяць духмяныя гонкія хвоі. Іх добра слухаць, лежачы на ​​траве, без канца гледзячы ў неба скрозь шэра-зялёную сетку ігліцы. Іх радасна ўяўляць сабе здалёку, вось як цяпер, досвіткам, у чужым пакойчыку, ізноў адчуваючы голымі рукамі і грудзьмі даўно забытую пяшчоту самай звычайнай чыстай падушкі. Калі хвоі на схілах зусім заціхаюць, у патаемна-шчаслівую, рэдкую гадзіну маўчання і нерухомасці, проста не верыцца, што яны — такія моцныя, такія гордыя, такія меднаствалыя — могуць хістацца пад подыхам ветрагон-ветрыка... Чытае Андрэй Каляда.