Чытае Андрэй Каляда. У Юравічах Апейка праз нейкі час атрымаў пастанову, у якой «дзялілася рэспубліка па тэмпах і тэрмінах калектывізацыі на некалькі зон. ...Раён быў уключаны ў зону, дзе калектывізацыю завяршыць поўнасцю трэба было ўжо не ў два-тры гады, а за вясну, можна лічыць, за тры месяцы». Ганне дапамагае знайсці выйсце Параска, прапанавала перайсці да яе ў школу ў Глінішчах. Да Ганнінага ўчынку ў Куранях паставіліся па-рознаму. Старыя не помнілі, каб у вёсцы калі-небудзь жонка кідала свайго чалавека, ды яшчэ такога, як Яўхім. Васіль зноў пайшоў у Юравічы да Апейкі. Той, зычліва выслухаўшы, стаў угаворваць уступіць у калгас. Васіль вяртаўся «невясёлы, але і не з такой балючай роспаччу, як мінулы раз: нібы прывыкаў ужо да бяды». Звонкім зімовым днём Хоня пад'ехаў з гаманою да Хадосьчынай хаты, каб адправіцца ў царкву. Хадоська глядзела стрымана, Хоня рагатаў і галёкаў, быў задаволены сваёй удачай, доляй.