Музыка: Тацьцяна Беланогая Словы: Марыя Беланогая Мае думкі зрабілі цябе Незямным чалавекам. І імя тваё кожны дзень было Хлебам і малітвай. І летні колер тваіх вачэй, І летні колер тваіх зялёных вачэй – Як немагчымае шчасце. І з якой сумнай ракі Слёзы мае?.. І з якой дзіўнай краіны Мары дзяўчыны?.. Я прыдумала яе для сябе. Я прыдумала цябе для сябе, Твой неіснуючы вобраз. А шляхі былі, а шляхі вялі Ў шчаслівую казку. І на небе там нехта абяцаў – А мы абмінулі. Наш вясёлы край кветак і любві, Наш вясёлы край кветак і цяпла І незаходзячага сонца. І ня чуеш ты, і ня чую я Птушак дзіўных песень. І не будзем мы ў наіўных снах Белай лёгкай ледзі... Насамрэч – я не ты, Насамрэч – ты не я.. Гэта сутнасць нашай сумнай п’есы...