Марыя абрала лепшую частку. Менавіта такія словы пачула яна ад Ісуса Хрыста, тады, калі сядзела каля Ягоных ног і ўважліва слухала ўсё, што казаў Божы Сын. Марта, яе сястра, ў той самы час займалася ў доме рознымі паслугамі. Праяўляла клопат шмат у чым, імкнулася годна прыняць госця, але ж слоў пахвалы так і не пачула. Напэўна для кожнага верніка ёсць мара, каб Бог наведаў яго дом. Праайцец веруючага народу Абрагам сваімі словамі, якія прамовіў каля дубоў Мамрэ, "о Госпадзе прашу цябе на абмінай мяне!" ( пар. Быц. 18, 3) узмацняе нас у гэтым перакананні. Але ж не кожны, хто завецца вернікам, сустракаецца з Госпадам. Чаму так? Заўважце, Госпад прыйшоў да шатра Абрагама ў найбольш неспрыяльны час дня. Прыйшоў у час дзённай спякоты. Тады, калі падавалася б нязручна падарожнічаць, ці штосьці рабіць. Гэты час Абрагам, да прыкладу, прадназначае для адпачынку - ён проста сядзіць каля свайго шатра ды чакае больш лагоднага надвор’я, моманту, калі спякота адыйдзе і можна будзе заняцца справамі. Думаю, Госпад невыпадкова абірае самы спякотны час для наведвання Абрагама. Яго візіт гэта пасыл, што Госпад дзейнічае тады, калі чалавек безрадны, бо для Госпада самыя неспрыяльныя ўмовы ёсць добрым момантам, каб дзейнічаць і інтэрвеніаваць у людзкое жыццё. Пытанне ж насамрэч ёсць актуальным, што чалавек мае зрабіць дзеля таго, каб Госпад яго не абмінуў? Што не мае права вымыкнуць з нашай увагі, каб раптам не апынуцца такой Мартай, якая ўжо мела Госпада ў сваім доме, але так і не зразумела важнасці моманта спаткання і што ёсць для яе найлепшай часткай? Абрагам не размінуўся з Госпадам і Ён кардынальна змяніў яго лёс, бо адарыў доўгачаканым нашчадкам пад-час свайго візіту, дзякуючы праяўленай сваёй гасціннасці. Напрошваецца выснова: Госпад не абміне таго чалавека, хто, як добры самаранін, не пройдзе міма чалавека ў патрабе. Простая формула на тое, каб не размінуцца з Госпадам. Але ж шмат хто лічыць яе небяспечнай. Бо акурат калі не праходзім міма чалавека несправядліва асуджанага, пакаранага, кімсьці абрабаваным, займаем бок ахвяры і аўтаматычна становімся ворагамі крыўдзіцеляў. Шмат каго такая альтэрнатыва спакушае і не дазваляе заўважыць пакрыўджанага, каб не наразіцца самому на праблемы ды пазбегнуць цярпенняў. У выніку чалавек, праходзячы міма іншага чалавека, размінаецца з самім Госпадам. Пры жаданні сустрэцца з Госпадам трэба ўмець засяродзіцца на самым важным, так як гэта зрабіла Марыя. Сёння наш Касцёл падобны да Марты, які клапоціцца шмат пра якія рэчы: будуюцца новыя храмы, біскупы стараюцца развіваць касцёльныя структуры, Ватыкан нашэптвае, што важна выжыць у такім небяспечным часе - і гэта ўсё падаецца добра і правільна. Але ж ці не ёсць так, што праз такі падыход, калі свядома не заўважаем сацыяльнай несправядлівасці, палітвязняў, рэпрасаваных, звольненых з працы, выцісненых з краіны эмігрантаў, мы размінаемся з самім галоўным. Прапускаем між вушэй словы Госпада і ўвыніку самі прапаведуем але нібыта шэптам ды і толькі фрагментарна. Яскравы прыклад таму ёсць апошняе слова Змітра Дашкевіча, прамоўленае на судзе. Слова яркае, эмацыйнае, шмат у чым вельмі прыватнае але наскрозь прасякнутае духам Евангелля. Дашкевіч не праклінае сваіх суддзяў, але проста заахвочвае задумацца пра суд Божы. "Я проста зычу вам, судзьдзі, пракуроры, падумаць пра душу сваю. Я заўсёды кажу на судах (хоць гэта і бессэнсоўна): Ісус Хрыстос кажа — што ты дасі за душу сваю, калі прыйдзе дзень суду справядлівага? Што ты дасі за душу сваю, калі будзе суд сапраўдны?" - сказаў падчас агучанага прысуда. Зміцера пакаралі 1,5 года зняволення, яго жонку, маці чатырох непаўнагадовых дзяцей ды з немаўляцем на руках, трымя гадамі хіміі. І вось гэтыя словы і ёсць той самай пропаведзьдзю, якую ад касцёла чакае народ і сам Бог. Гэтыя словы запомняць хрысціяне. Не ведаю, ці ёсць хтосьці з нас у стане зацытваць якога біскупа з Беларусі, ксяндза, прамаўляючага на гучных фэстах, ці ёсць тое, што запомнілася цягам мінулага года? А вось гэтыя словы запомніцца надоўга. Бо яны адпавядаюць духу Евангелля. Гучаць ва ўнісон словам Апостала Паўлы, напісаным Каласянам, дзе ён узгадвае пра свае цярпенні, як неад’емны элемент хрысціянскага жыцця. (Пар . Кал 1, 24). Хрысціянін і касцёл, які мае на мэце пазбегнуць праследавання і цярпенняў, і робіць гэта коштам свядомага адмаўлення прапаведваня паўнаты Евангелля і незаўважання несправядліва церпячай часткі грамадства, размінаецца з самім Госпадам. На фоне такой сітуацыі, асаблівую красамоўнасць набіраюць асобныя прыклады святароў, якія што які час трапляюць пад пераслед рэжыму. Так як кс. Андрэй Вашчук, пробашч касцёла Святога Духа ў Віцебску, які 15га ліпеня быў затрыманы. Па звестках шмат якіх крыніцаў, яго будуць судзіць за рэпост на старонцы парафіі той самай прамовы Зміцера Дашкевіча. Але ж гэта прыклады акурат тых, каго Госпад не абмінуў, якія абралі найлепшую частку. #нетвойне #проповедь #христиане #репрессии #церковь #христианство #католическаяцерковь #беларусь4гродно @catholicby