Добры Пастыр. У нядзелю Добрага Пастыра, якую касцёл каталіцкі адзначае ў чацвёртую велікодную нядзелю, увесь свет моліцца аб пакліканнях да сьвятарскага служэння і за ўсіх тых, хто ўжо гэтае служэнне выконвае. Вернікі просяць Бога за пастыраў сваіх супольнасцяў, каб яны былі добрымі на ўзор Хрыста. І гэты дзень ёсць нагодай паразважаць над тым, што ж гэта значыць быць добрым пастырам. Хрыстос ёсць Добры Пастыр. Ён сам пра гэта кажа. У Евангеллі паводле св. Яна ў раздзеле 10 чытаем: “Я - Пастыр Добры” (Ян 10,11а). Далей адразу тлумачыць, што гэта азначае: “Пастыр Добры аддае жыццё сваё за авечкі" (Ян 10, 11б). Словы Найвышэйшага Пастыра адразу перакрэсліваюць магчымасць нашага памылковага мыслення і не дазваляюць “добры” пераблытаць з “добранькім”. Добры - гэта не той, хто заўсёды ўсмехаецца, як і не той, хто з кожным знаходзіць згоду і кампраміс. Добры пастыр не характарызуецца такой здольнасцю, як магчы адначасова і авечкам падбляяць і ваўкам падвыць. Хрыстос тлумачыць, што значыць быць добрым пастырам. “Я Пастыр Добры і ведаю маіх і Мае ведаюць мяне “ (Ян 10, 14). А перад гэтым крыху раней у прытчы тлумачыць, якую сэнсавую нагрузку нясе дзеяслоў “ведаць", гаворачы, што Ён да авечак звяртаецца па імені, а авечкі ведаюць голас свайго пастыра. Папа Францішак тлумачыў такую блізасць пастуха і авечак, праз параўнанне запаху пастыра з запахам авечкі, кіруючы заклік да святароў ў Вялікі Чацвер 2013 г, каб яны прапахлі запахам сваіх авечак. Добры пастыр-гэта значыць, між іншым, мудры, адданы, самаахвярны, які дапільнуе статку і зробіць тое не для таго, каб яго “стрыгчы", але для дабра авечак і Божай хвалы. Думаю, сёння калі і адчуваецца недахоп святарскіх пакліканнях, то гэта, між іншым, не таму што Бог не можа адарыць такой ласкай наш Касцёл, але таму, што мы незаслужана забыліся імёны тых святароў, якія раней служылі ў Беларусі і аддалі жыццё сваё, прыняўшы мучаніцкую смерць. Гэтая старонка гісторыі з ХХ ст яшчэ недаканца намі прачытаная, бо мы добра ведаем імёны катаў, ім маем шмат помнікаў, а вось імёны ахвяраў не заўсёды вядомыя і часта забытыя. Дзякуй Богу, ў гісторыі нашай краіны маем шмат такіх прыкладаў, калі святары – сыны нашай беларускай зямлі, служачы для хвалы Божай, без ваганняў ішлі ў вязніцы, адпраўляліся ў лагера, ўрэшце аддавалі сваё жыццё, але не здраджвалі сваіх авечак і Бога, ды не ішлі на кампраміс з савецкай бязбожнай уладай. Яны давалі сведчанне сваёй веры тады, калі ўсё грамадства паддавалася памылковым ідэям людзкога шчасця. Цэлыя войскі піянераў, камсамольцаў, камуністаў былі як яўныя саюзы ваяўнічых бязбожнікаў. Іх дзейнасць адбывалася пад лозунгам: “Барацьба супраць рэлігіі – Барацьба за камунізм". Нас гэта гісторыя з ХХ ст цікавіць між іншым і таму, што сёння мы маем моладзевую арганізацыю #БРСМ. Яны лічаць сябе правапрыемнікамі камсамола. Так прапісана ў іх статуце. І вось тут мне прыгадваецца артыкул, які з’явіўся пару гадоў таму на адным з каталіцкіх парталаў, які выйшаў пад загалоўкам “Ці можа быць католік чальцом БРСМ?” . Успрыняўся мной як быццам рэклама БРСМ з нагоды 100-годдзя #ВЛКСМ. У артыкуле тым святар пісаў толькі добрае пра моладзевую арганізацыю, а нават, між іншым, што некаторыя навучэнцы сэмінарый і маладыя святары з’яўляюцца чальцамі БРСМ. Вось такая карціна: святары – чальцы арганізацыі якая з’яўляецца правапрыемніцай камсамолу - арганізацыі, якая мела духоўную сястру “Саюз ваяўнічых бязбожнікаў”, быў такі ў СССР!!! І тут сапраўды непазбежна мусіць гучаць пытанне: Ці мы, як пастыры яшчэ сапраўды пахнем авечкамі, якія ідуць да Бога, ці мы ўсё ж больш прапахлі пахам ваўкоў у драпежных скурах? Ці Касцёл наш яшчэ цешыцца яснасцю і празрыстасцю навучання, ці можа губляем здольнасць чуць голас Найвышэйшага Пастыра і пераказваць Яго навучанне? Думаю на гэтае пытанне сапраўды няхай адказваюць біскупы, так як у тым артыкуле нібыта і прасіў нейкі юнак. Пільнаваць вернасць Евангеллю ў навучанні – гэта і ёсць прывілей біскупаў. Я ж хачу закончыць разважанне пра Добрага Пастыра прыкладам святара Філіпа Адольфа (1885-1937) – сына беларускай зямлі, родам з Лепельшчыны. Ён служыў між іншым на тэрыторыі Расонскай парафіі з 1924 па 1927 г. Быў адміністратарам у Гарбачэва. У 1927 савецкая ўлада у межах барацьбы з рэлігіяй, асудзіла яго на 10 гадоў лагераў, прыпісаўшы яму шпіянаж. Пасля дзесяці год зняволення зноў вярнуўся да служэння. Быў пробашчам парафіі св.Антонія ў Віцебску, пасля сямі месяцаў працы зноў арыштаваны. З арышту не вярнуўся. Верагодна быў расстраляны ў 1937г, хто ведае, можа ў Хайсах пад Віцебскам. Рэабілітаваны Віцебскай пракуратурай 29.5.1992г. Я ганаруся гэтым святаром і цешуся, што магу служыць там, дзе некалі прапаведваў ён, ’даючы сведчанне Добрага Пастыра. Думаю, калі мы як Касцёл будзем сваю будучыню будаваць на ўзорах такіх сведчанняў, Бог будзе нам бласлаўляць. Будзе ясная візія касцёла, будзе і Бог адорваць нашыя супольнасці пакліканнямі. #супраць_камунізма #трыбунал_камунізма