Ў Мінску 15 лістапада міліцыю выклікалі за надпіс, а ўласціва за словы з Бібліі намаляваныя на доме КДБ на вуліцы Нёманскай: «Няма цемры, ні ценю смяротнага, дзе маглі б схавацца беззаконнікі» (Ёў 34:22). Гэта быў данос. Сябры, а Вы пісалі калі-кольвечы даносы, нагаворы, паклёпы? Не? А ў дзяцінстве не даносілі?  Таксама не? Гэта і добра.  Бо я і сам ніколі такога не рабіў. Вось таму мы і сябры з Вамі. Бо там, дзе ёсць даносьніцтва і няма пакаяння, сяброўства быць не можа.  Даносы - гэта зло! Апраўдання ім няма.  Безумоўна, гэта не значыць, што мы не павінны рэагаваць тады, калі заўважаем зло, грэх, злачынствы, правапарушэнні. Рэагаваць трэба. Сам Хрыстос павучае: "Калі ж саграшы́ць су́праць цябе брат твой, ідзі і вы́крый яго сам-на́сам; калі паслу́хаецца цябе, то прыдба́ў ты брата твайго.  А калі не паслу́хаецца, вазьмі з сабою яшчэ аднаго альбо двух, каб ву́снамі двух альбо трох све́дкаў пацве́рдзілася кожнае слова. Калі ж не паслу́хаецца іх, скажы царкве; а калі і царквы не паслу́хаецца, то няхай будзе ён табе як язычнік і мы́тнік." (Мц 18, 15-17). Ісус заклікае не быць абыякавым, але праблемы, вынікаючыя з кепскіх учынкаў іншага чалавека, вырашаць у духу братэрства, даючы яму магчымасці выправіць памылкі. Заўвагу іншаму звяртаем у шчырасці сэрца, а не камбінуючы, як нашкодзіць яму або як дзякуючы даносу атрымаць сваю карысць. А таму, перш варта сказаць у вочы чалавеку, а толькі потым звяртацца за дапамогай да іншых, касцёла або прадстаўнікоў свецкай улады.  Адкуль наогул бярэцца даносніцтва? Чаму яно аж такой хваляй накаціла апошнім часам на Беларусь?  2842 даносы злілі кіберпартызаны ў агульны доступ, ўзламаўшы базу выклікаў 102 за перыяд жнівень -верасень 2020г.  Я пераглядаў тыя апублікаваныя даносы і дзякаваў Богу, што мяне там не было, не ў ролі даносчыка,  ні ў ролі таго, на каго даносілі.  А даносы былі розныя. Паклёпнічалі на гомельскага ксяндза, нагаворвалі з праваслаўгага жаночага манастыра ў Гродне, даносілі пра запаленыя лампадкі каля касцёла ў Брэсце і царквы ў Гродне….  Ведаеце, хоць на мяне не аднойчы даносілі, аднак я спакойна не мог рэагаваць, калі чытаў той бруд. Гэта агідна! Я прыгадаў, як яшчэ ў 2011 г. на мяне, як пробашча парафіі ў Расонах, ананімна данеслі ў пракуратуру, міліцыю і дзяржкантроль у Мінску. Тады праверка трывала больш за поўгады. У выніку быў прызнаны невінаватым. Быў напісаны данос на мяне і ў пачатку гэтага году на імя генеральнага пракурора ў Мінску жыхаркай з Гродна.  У сувязі з гэтым даносам я нават быў апытаны ў Расонскім РАУС 1 ліпеня 2021г. Імя даносчыцы не буду падаваць, бо занадта шмат ёй было б увагі.  Яна звалася каталічкай, прыналежачай да пэўнага трэцяга ордзена. Галоўная яе прэтэнзія была, што я заблакаваў яе сярод каментатараў на ютуб-канале. Ну і пасля ёй мроіўся фашыстоўскі сцяг, у маіх відэа, распальванне мной варожасці і г.д.; у тым даносе яна таксама палівала брудам усіх ксяндзоў Гродна. У сваю чаргу, апошняе мяне вельмі моцна парадавала, бо яе недобрая ацэнка сведчыла вельмі добра пра святароў! А мне заўсёды прыемна, калі пра ксяндза добрыя словы кажуць. Адкуль бярэцца ў грамадстве жаданне пісаць даносы? Першая прычына ёсць у тым, што чалавек наогул слабы і грэшны. Але казаць пра даносы, як пра распаўсюджаны у грамадстве феномен, прыходзіцца тады, калі на іх ёсць запатрабаванне з боку ўлады. Актуальная хваля даносьніцтва, прагадвае хвалю даносаў з 30-ых гадоў ХХ ст. Аб гэтым узгадваў Даўлатаў, задаючы славутае рытарычнае пытанне, хто ў Савецкім Саюзе напісаў 4 млн даносаў.  Тады, як і цяпер, улада, губляючы маральную сілу праз сваю нелегітымнасць, мае запатрабаванне на такі від падтрымкі.   У нас пакуль у 100 разоў меньш тых даносаў, калі браць у працэнтавых суадносінах. Але ж сутнасць праблемы не змянілася. І тады даносы пісалі вернікі на сваіх святароў. Напрыклад, аб гэтым сведчаць архіўныя дакументы з гісторыі ксяндзоў, што працавалі ў Віцебску. І цяпер пішуць.  Нічога дзіўнага ў цяперашнім даносніцтве няма.  Спадзяюся, што зліў базы даносаў суцішыць імпэт ахвочых у будучым пісаць новыя даносы. А вось, каб адкрылі архівы КДБ аб даносах з мінулага стагоддзя, напэўна не было б аж столькі даносаў сёння. Напрыканцы скажу адно: не пішыце даносы, каб раптам не стаць, як Юда, які данёс на Хрыста. А тыя, хто напісалі пакайцеся; на каго напісалі не помсцце, але мірна старайцеся патлумачыць, якое зло зрабіў, той хто данёс на вас. Асабіста сам малюся за сваіх даносчыкаў, і прашу Бога, каб яны не сталі нябожчыкамі, раней чым пакаюцца.  І памятайма...«Няма цемры, ні ценю смяротнага, дзе маглі б схавацца беззаконнікі» (Ёў 34:22). @belsat_news