Дзяды. Узгадаць памерлых, каб не забыць сябе. Дзяды - ўспамін памерлых продкаў. Бадай няма такога народу ва ўсім свеце, які б не шанаваў памяць пра памерлых. А як жа інакш. Чалавек без памяці ўсё адно як і не чалавек. Нездарма ж у медыцыне стан пацыента, які згубіў памяць ды не мае ўспамінаў пра мінулае, прыраўніваецца да захворвання і называецца такая хвароба амнезіяй. Дзяды- гэта той дзень, калі мы можам лекаваць сваю памяць. Узгадваючы імёны продкаў, мы нараджаем успаміны. Дзякуючы ім, вяртаем сваё духоўнае багацце, праз якое асягаем паўнату чалавечнасці. Без гісторыі і ўспамінаў чалавек і не ёсць паўнавартасным чалавекам. Праз узгадванне памерлых чалавек пускае карані. Дзяды даюць магчымасць знаходзіць повязь з мінулым і будучым. Дзякуючы такой лучнасці, мы нібы чапляемся за жыццё цяперашняе. Хрысціяне таксама ўспамінаюць памерлых вернікаў. З тым, што тут яшчэ дадаецца малітоўны ўспамін. У Касцёле Каталіцкім ён мае месца 2 лістапада. Для хрысціяніна гістарычная памяць мае асаблівае значэнне. Яно мае рэлігійнае вымярэнне ды спрыяе нашаму ўсведамленню: мы ў гэтым зямным свеце нібы пілігрымы шукаем дарогу вяртання да дому, з якога выйшлі і ў які нам наканавана прыйсці. Гэта дом нашага Нябеснага Айца. Дзяды – гэта таксама магчымасць на зваротным шляху да нябеснай Айчыны, паяднацца з нашымі продкамі. Без гэтага паяднання асягненне вечнага супакою становіцца сумніўным. Так, заўжды існуючы міжпакаленявы канфлікт, можна залагодзіць і вырашыць, таксама дзякуючы ўзгадванню мінулай гісторыі. На шлях нелюдзя становіцца той, хто скажа: мінулае не трэба варушыць або прапануе перагарнуць старонку з гісторыі і неяк жыць. Нельга забываць, што чалавек без памяці – гэта хворы чалавек. Дзяды – гэта не толькі ўспамін пра памерлых продкаў, але гэта спроба ўсведамлення саміх сябе. Гэта той момант, калі праз успаміны мы лечым нашыя душы. Нарэшце знаходзім і саміх сябе. Чалавек так ужо створаны Богам і такі ёсць лад у жыцці: каб ведаць куды ісці далей трэба ведаць адкуль выйшаў. Каб вырашыць праблемы сённяшняга дня і магчымыя праблемы заўтрашняга- трэба вярнуцца ў мінулае і разабрацца з ім. Дзеля гэтага нам не трэба выдумляць машыну часу, бо Бог прыдумаў лепшы сродак - памяць. (тут глядзі 👍https://youtu.be/Xq2d2qO1VZk пра Ганаруся знаёмству з "злачынцымі-вязнямі". Пра пераслед хрысціянаў.) ... Калі сёння бачым у грамадстве небывалы грамадска-палітычны крызіс, і сведчым, што праз адварочванне ад праўды і закону, прыхвасні ўлады разгойдалі наш жыццёвы лад у краіне і генералы ды начальнікі ўсё часцей смакуюць слова вайна, хіба снуючы мары аб тым, каб хучэй праліць кроў Беларускага народу, кожны разважлівы чалавек задумваецца, што трэба зрабіць, каб спыніць супрацьстаянне. Што зрабіць, каб усталяваць у краіне спакой, праўду і справядлівасць. Сапраўды, колькі ж можна змагацца з воляй народа. Такім ці іншым чынам, у краіне ўжо зафіксавана дзесяткі тысяч пацярпелых грамадзян. Падзеі з мінулага тыдня, што мелі месца ў чацвёртай мінскай гімназіі, наогул хіба кожнага ў стане пераканаць, што мы дайшлі да абсурду. А менавіта, быў затрыманы і на 15 сутак пазбаўлены свабоды бацька чатырох дзяцей. Улада прызнала яго сваім ворагам толькі за тое, што ён законным чынам выказаўся аб тым, што ганарыцца вучнямі са школы, якія на перапынках выконвалі беларускія спевы. Дзеля гэтага падышоў да школы з плакатам “вучні - вы неверагодныя, ганарымся Вамі". Так дзе ж тут крамола, калі да таго ж у гэтай школе вучацца трое яго дзяцей, а сам ён чалец апякунчай рады школы. Так і хочыцца нагадаць словы Хрыста з Евангелля св. Мацвея “шчаслівыя, каго пераследуюць за праўду, бо іх ёсць Валадарства Нябеснае"(Мц 5, 8). Прабачце, так і маецца выглядаць абарона дзяржавай хвалёных хрысціянскіх ды сямейных каштоўнасцяў? Тое, што яго асудзілі, гэта ненармальна! Той, хто затрымоўваў, абвінавачваў, судзіў і сёння пільнуе і трымае за кратамі гэтага невінаватага чалавека--тыя і ёсць сапраўдныя злачынцы! … Разважаючы над такім ці іншым момантам з нашага жыцця, можна канешне сказаць, што гэта можа і праўда, але ж пры чым тут Дзяды, ды ўспамін усіх памерлых вернікаў? А справа ў тым, што сучаснае супрацьстаянне савецкай бяздумнай ментальнасці з ментальнасцю хрысціянскай, якая выбудоўваецца на фундаментальных грамадскіх каштоўнасцях: Праўдзе, свабодзе, справядлівасці і любові, бярэ сваё пачаткі ў ХХ ст. Так, нашай праблемай ёсць дзяржаўная ідэалогія, якая наскрозь савецкая. (не прапусці https://youtu.be/XjHeMes08dA ✌ Толькі цэзарава - цэзару, а ўсё Божае - Богу. І ніяк не наадварот.) Так вось, прыгадваючы памерлых, нам варта вярнуцца да рэпрэсій ХХ ст, да перажытага тэрору, да тых злачынстваў, што здзяйснялі нашыя продкі і калі ахвярамі былі таксама нашыя продкі. І ...