Затрыманні, збіццё, здзек, штрафы і звальненне з працы… Гэта лёс усіх тых, хто сёння ў Беларусі жадае выказаць і мірна выказвае сваю нязгоду з існуючай несправядлівасцю ў грамадстве. Сімвалічна, што такіх затрыманых ёсць больш за 360 чалавек, так як і дзён ў годзе больш за 360. Лічбы нібы падкрэсліваюць, што надышоў такі час, час затрыманняў. Аднак прыгадаю, што ў Бібліі ёсць яшчэ адзін сімвал. Зварот “не бойцеся" гучыць таксама 364 разы, дакладна столькі колькі мае дзён календарны год. Так вось, прапаную не паддавацца страху і роспачы, калі бачым раскруціўшыйся махавік зла рэпрэсіўнай дзяржаўнай сістэмы, але падумаць аб тым, які адказ гэтаму злу можам даць мы, хрысціяне? Каб перамагчы насілле і фальш, можам выбраць толькі адну дарогу - шлях любві і праўды. Мы хрысціяне, як ніхто іншыя, сёння маем магчымасць на ўласнай скуры адчуваць да чаго прыводзяць ідэалогіі любых таталітарных рэжымаў. Яны ж, па сваёй сутнасці, не толькі, як кажа Кампендый Сацыяльнага Вучэння Касцёла “пярэчаць поўнай праўдзе пра чалавека і Божаму намеру ў адносінах да гісторыі" (КСВК 48), але вядуць да дэградацыі грамадства і цярпення канкрэтнага чалавека. І тады, калі як адзін з беларускіх міністраў мяркуе, што ў нашай краіне рэжым ёсць моцны, насамрэч, мы, калі натыкаемя на ашчэпкі знішчанага разумення праўды, заўважаем зруйнаванне прававой культуры ў нашай краіне. У такой не простай сітуацыі выхад ёсць толькі адзін- зло перамагаць дабром. Мы, хрысціяне, можам далучыцца да пабудовы зусім іншага і новага грамадства. Карыстаючыся тэрміналогіяй Паўла VI, скажу, што мы можам будаваць “цывілізацыю любові”. Гэта выраз выкарыстоўвае таксама Ян Павел ІІ ў сацыяльнай энцыкліцы Centesimus annus. (Пра годнасць чалавека глядзі тут https://youtu.be/8CdRDbNu-94) Галоўны наказ нашай хрысціянскай веры- любіць бліжняга, праяўляецца не ў апусканні галавы тады, калі становімся сведкамі канфлікта ў грамадстве, або ў адварочванні сваіх вачэй ад несправядлівасці, але праз праяўленне салідарнасці з тымі, хто адважыўся змагацца з канкрэтным злом. У пераадольванні грамадскіх канфліктаў папа Пій XI падкрэслівае важнасць прынцыпу салідарнасці. (КСВК 91). Што ж такое салідарнасць? Салідарнасць – гэта і ёсць практычнае выкананне прыказання любві бліжняга, чалавекам, які жыве ў грамадстве. Для лепшага зразумення нагадаю словы Хрыста: “Хто прымае прарока ў імя прарока, узнагароду прарока атрымае. І хто прымае справядлівага ў імя справядлівага, узнагароду справядлівага атрымае. I хто напоіць аднаго з малых гэтых толькі кубкам халоднай вады ў імя вучня, сапраўды кажу вам, не страціць узнагароды сваёй.” (Мц 10, 41-42). У сваім навучанні Хрыстос не толькі заахвочвае мець салідарнасць з прарокам, але таму, хто яе праявіць абяцае ўзнагароду роўную ўзнагародзе прарока. Салідарнасць – гэта таксама шанец не згубіць Божай узнагароды для тых хрысціянаў, якія яшчэ ўсцяж з прычыны ўнутранага страху не маюць адвагі публічна заявіць пра сваё нежаданне быць шрубкай несправядлівай і злачыннай дзяржаўнай сістэмы. Так сябры, можа не кожнаму з нас дадзена магчымасць апярэджваць час і быць прарокам і быць справядлівым, але кожны з нас мае магчымасць атрымаць узнагароду прарока і справядлівага. Дзеля гэтага можна праявіць салідарнасць з тымі хто сёння ў змаганні за справядлівасць, несправядліва асуджаны, арыштаваны, аштрафаваны. Такім чынам, мы нетолькі пераможам свой страх, але і зменім нашае жыццё. Дзякуючы салідарнасці, мы, народ Беларусі, зможам і нашу аўтарытарную дзяржаву перабудаваць у краіну, якая будзе па духу больш адпавядаць Валадарству Божаму, чым сённяшні рэжым. Я ўпэўнены, што да тых тысячаў беларусаў, якія ўжо праявілі і праяўляюць салідарнасць з невінавата пацярпелымі, хутка далучацца і тыя, хто сёння з дубінкамі ў руках бегае па вуліцах, збіваючы мірных грамадзян, або і тыя, хто сядзіць на крэслах суддзяў і выносіць несправядлівыя выракі. Салідарнасць дае магчымасць таксама, перастаць быць лялькай у руках якіх-кольвечы куклаводаў. І не важна якіх, ці тых што з Усходу, ці з Захаду. Праз салідарнасць мы самі бяром адказнасць за сваё жыццё і праз гэта ўсіх куклаводаў, рэальных і ілюзорных, проста пакідаем без працы. Але хай гэта будзе найбольшы грэх нашага жыцця. Асабіста я, сябры, калі бачу салідарнасць, якую мы ўжо як народ праяўляем у сённяшні час, з надзеяй гляджу на заўтрашні дзень. Нас чакаюць перамены.