Апошнім часам лаўлю сябе на такой думцы: як толькі аб чым-кольвечы пачынаю гаварыць, так ці інакш зыходжу да праблемы насілля і спусташэння. Гвалт масава праявіўся праз катаванне і забойствы сілавікамі мірных грамадзян. Духоўнае спусташэнне – у афіцыйным апраўданні злачынстваў тымі, хто сёння стаіць на чале краіны, ды тымі, хто ўпарта заплюшчвае вочы на Божае святло. Здавалася б, за апошнія гады на розных узроўнях дзяржаўнай улады, параздавалі столькі грамат, прэмій, узнагародаў, тым самым нібыта падтрымліваючы духоўнае адраджэнне, а аказалася ўсё гэта пустое. Хіба ўзнагароджвалі не тых ды не за тое, бо ўрэшце рэшт брат падняў руку на брата і пралілася кроў. (больш пра катаванні людзей глядзі тут 👍 https://youtu.be/28al6ZYt8Vg 👍 Б’ю ў звон, пакуль б’юць людзей. Вы - якія маеце ўладу прагулялі. Сыходзьце.) Думаў, што гэта я зацыкліўся і не бачу нічога добрага ў свеце. Аднак, прачытаўшы ўрывак з кнігі прарока Ераміі, разумею, што я не самотны ў сваіх мучэннях. Ерамія меў падобныя перажыванні: “Бо калі толькі пачынаю гаварыць, -казаў ён - крычу аб насіллі, абвяшчаю спусташэнне.” (Ер 20, 8). Мне сапраўды больш не хацелася б гаварыць пра насілле, гвалт, супрацьстаянне, але не магу. Як толькі перастану пра гэта ўзгадваць, адразу ж сам стану адным з хлусаў, які служыць не Богу і Праўдзе, але хлусні і сатане. … Беларускае грамадства сёння сапраўды перажывае беспрэцэдэнтны сацыяльна-палітычны крызіс, шмат хто ўжо адчувае, як руйнуецца ранейшы ілюзорнай трывалы лад жыцця. У гэтым часе распачаўшыхся пераменаў, мы ўсе шукаем незменных і непахісных кропак, на якія можна было б абаперціся. Хочацца мець цвёрдую глебу пад нагамі тады, калі ўсё вакол хістаецца. А таму і разважаем над тым, чаго варта трымацца, каб выжыць і захаваць тое, што маем. Кожны мае свае арыентыры, я ж нагадаю словы Хрыста. Ён кажа: “той, хто хоча жыццё сваё зберагчы, загубіць яго, а хто загубіць жыццё сваё дзеля Мяне, той знойдзе яго.” (Мц 16,25). У гэтых словах няма а ніводнай кроплі з таго, што чалавек магло б трансфарміраваць да вернасці прынцыпам прыстасоўніцтва і прыкарытніцтва, як пэўным спосабам на выжыванне. Апостал Павел вучачы жыць, дае нам такую параду: “І не дастасоўвайцеся да гэтага веку, але перамяняйцеся праз абнаўленне розуму вашага”. (Рым 12,2). І перад тым, як выйдзеш на які мітынг ці пратэст, на марш свабоды, або на збор у радтрымку беззаконня, думай, што кіруе табой. А тым больш, калі не выходзіш па-за зону камфортнага жыцця, думай, што паўстрымоўвае цябе. (чаму варта ісці на марш слухай тут✌ https://youtu.be/MKl0TDpaVDM✌відэа: Я іду на марш свабоды. Я супраць насілля і хлусні.) Калі лічыш, што сацыяльная несправядлівасць, хлусня дзяржаўнай прапаганды гэта не твая справа, то і Валадарства Божае не будзе тваім удзелам. І не думай, што будзеш мець тое, што маеш. Калі з матываў выжывання, дзеля прэміі прымаў удзел у фальсіфікацыі выбараў, за прэмію хадзіў на праўладны мітынг, і рабіў гэта толькі для таго, каб хоць штосьці мець, лепш паслухай словы Хрыста. Ён жа казаў : “хто мае, таму дадзена будзе, а хто не мае, у таго адымецца і тое, што мае" (Мк 4,25). Вядома, Бог не бласлаўляе на поўшчасце, Бог дае паўнату. А паўната шчасця без свабоды і пачуцця ўласнай годнасці не магчыма. Людзкое жыццё без свабоды наогул сэнсу не мае, бо як і жыццё само па сабе не ёсць абсалютнай каштоўнасцю. Без духоўнага багацця жыццё абясцэньваецца. Але ж сапраўды бязцэннай ёсць і пазастаецца праліўшыяся кроў чалавека. Нават адна кропля мае непаўторную цану. Хтосьці мне казаў, што ў Беларусі яшчэ мала крыві пралілося, каб можна было спадзявацца на радыкальныя перамены да лепшага. Я з гэтым не згодзен. Хопіць праліцця крыві. А тая кроў якая ўжо пралілася, ніколі не дазволіць нам забыць тое, што адбылося. Папулярны сёння лозунг “не забудзем” - гэта не ёсць адсутнасць прабачэння. Як і прабачэнне не можа праявіцца праз адсутнасць памкнення дабівацца справядлівага асуджэння для здзейсненых злачынстваў супраць народу. Іншая справа нянавісць. Нянавісць заўсёды ёсць злом. Але дзякуй Богу наш народ, патрабуючы мірных пераменаў, той ненавісьці не мае, бо і помсты ні кому не чыніць. І я, як прарок Ерамія “калі толькі пачну гаварыць крычу аб насіллі" – не таму, што маю нянавісць у сэрцы. Любоў да Бога і бліжняга змушае мяне аб гэтым казаць, як і аб тым, што злачынцы і рукі каго ў крыві не маюць права валадарыць. Улада, якая паходзіць ад Бога, прыналежыць народу. Малюся, каб народ узяўшы ўладу ў свае рукі, выконваў яе з любоўю і справядліва, без насілля.