Дэпазіт, смартфон, гадзіннік... Свята Аб’яўлення Госпада напоўнена сымболікай.  Па-першае, само дзіця Езус, якое ляжыць у яслях, з’яўляецца сымбалам і знакам Божай любві да чалавека. Уцелаўленне Божага Сына- гэта ёсць сам акт любві Божай. Любві, якая праяўляецца ў прабыванні разам з тым, каго любяць. І нават грэх, невернасць таго каго любяць, не перашкаджае Таму, хто любіць раздзяліць з ім сваё жыццё. Па- другое, мудрацы рэальныя асобы, пра якіх ўзгадвае Евангеліст Мацвей (Мц 2, 1-12), з’яўляюцца сымбалам усіх паганскіх народаў, але ж з такім самым поспехам могуць быць і сымбалам кожнага чалавека па-асобку, які натхнёны святлом з вышыні, вызнае веру ў дзіця Езуса як Хрыста. Гэта значыць, верыць у Божага Сына, які стаў сынам чалавечым, дзеля таго, каб прыйсці у свет і збавіць кожнага чалавека.  Па-трэцяе, золата, кадзіла і мірра – дары прынесеныя Мудрацамі, абраныя невыпадкова. Пра іх ёсць прароцтвы ў Старым Запавеце. (пар. Пс 72, 9.11.15). І калі іх ахвяруюць Езусу, адбываецца вызнанне веры дарыцелямі. Праз прынашэнне золата вызнаецца вера, што толькі Езус мае сапраўдную ўладу ў гэтым свеце. Ён- кароль і валадар. Праз ахвяраванне кадзіла - вера ў тое, што Езус ёсць сапраўдны і адзіны Бог і няма іншага.  Праз складанне дару мірра-вызнаецца вера, што Езус нетолькі сапраўдны Бог, але і сапраўдны чалавек, і як чалавек закончыць свой зямны шлях сапраўднай смерцю. Мірра гэта пахучы алей. Яно прадназначалася ў Ізраілі між іншым для бальзамавання цела памерлага чалавека. Зменяеецца час. Змяняецца жыццё а разам з ім і сымболіка свету. Сапраўды, не спрабую спрафанаваць сымболіку біблейскую, або сказаць, што яна згубіла цэннасць або актуальнасць у сучасным свеце. Аднак, жыццё чалавека ў XXI ст вельмі часта выглядае павярхоўным і не здраджвае глыбіні. Праяўляецца гэта ў немагчымасці назіраць прычынна–паслядоўных сувязей паміж тым, што чалавек думае, гаворыць і робіць. Або і ў тым, як той жа чалавек назіраючы за жыццёвымі працэсамі, не ёсць у стане дайсці да іх прычыннасці. Такая сітуацыя правацыруе звяртацца да сымболікі можа меньш глыбокай але значна больш бліжэйшай і зразумелай.  А таму сёння роўна добра сімваламі ахвярных дароў могуць быць дэпазіт, смартфон і гадзіннік.  Дэпазіт – спроба забяспечыць сабе гарантыю кантраляваць сітуацыю. То бок мець уладу паўплываць на сваё жыццё, а можа нават і на жыццё іншых. Смартфон. Жыццё сучаснага чалавека, а асабліва таго які імкнецца ўскарабкацца  на вяршыню піраміды жыццёвых асягненняў, цяжка ўявіць без смартфона. З Ім чалавек усюды. Дома, на працы і ў касцёле. На хростах і на пахаваннях. За сталом і ў прыбіральні. Смартфон - гэта нетолькі магчымасць пазаставацца безпрырыўна онлайн  з іншымі, але і паратунак у тых сітуацыях, калі чалавек спатыкаецца з невядомым. І тады, калі хрысціянін узгадвае імя Божае, чалавек кажа: “ок, гугл” і звяртаецца па дапамогу лічбавага павуціння. Смартфон для многіх з’яўляецца крыніцай збаўлення і паратунку ў свеце самых разнастайных праблемаў.  Гадзіннік – рэч вельмі патрэбная. Але згадзіцеся, нават гадзіннік неад’емлемы атрыбут сучаснага чалавека абсалютна губляе свой сэнс пасля смерці. Можа і не кожны прызнае, што ёсць жыццё вечнае, але ж кожны згодзіцца з тым, калі ўжо яно і ёсць, то зямнога часу там адназначна не будзе. Бо там тысяча гадоў, як адзін дзень і дзень, як тысяча гадоў. Гадзіннік - сімвал выключна зямнога жыцця чалавека. Можна захапляцца мудрацамі з усходу Каспарам, Мельхіорам і Бальтазарам і іх здольнасцямі распазнаць ў Дзіцяці Езусе Месію. А можна таксама самаму стаць мудрацом ХХІ ст. і прызнаць Езуса з Назарэту – Уцелаўлёным Богам, а як дар, ахвяраваць Яму  самога сябе. Ўсяго і цалкам. Свае поспехі і няўдачы. Заваёўванні і паразы. Радасць і слёзы.   А... ну а як з тым дэпазытам, смартфонам і гадзіннікам?  Да іх проста варта змяніць свой падыход.  Не думаць, што дэпазіт будзе гарантыяй нашага забяспечанага жыцця, але Езус мае ўладу над усім што дзеяцца ў гэтым свеце. Не спадзявацца на смартфон і дасягненні тэхнічнага прагрэсу, спадзявацца на чалавека, але выключна на Езуса, бо ў Ім нашае збаўленне. Не мець ілюзій у гэтым зменлівым свеце. Час не вечны. Час, адмераны нам, каб мы маглі стаць людзьмі на ўзор Чалавека-Езуса. Нашая чалавечнасць вымяраецца выключна любоўю.  Так, як і дзякуючы любві, Божы Сын стаўся чалавекам. З такім падыходам да Бога і жыцця, кожнаму з нас проста наканавана стаць мудрацом. І пра нас непазбежна ўзгадаюць нашчадкі, для якіх мы ўжо будзем арыентырамі і зоркамі на іх шляху да Неба.