БОГ "...любіць іншаземца, і дае яму хлеб і вопратку. Любіце і вы іншаземца, бо самыя былі іншаземцамі…" (Дрг 10.18-19) Іміграцыя і бежанцы - гэта праблема старая як свет. Пра яе ўжо ўзгадвалася ў Старым Запавеце.  Касцёл Каталіцкі таксама не выпускае яе з свайго позірку ды ўзгадвае пра яе у Кампендыі Сацыяльнага Вучэння Касцёла ў параграфах 100, 289, 297, 298, 308, 505.  А ў пар. 505, разажаючы пра клопат над бежанцамі, сцвярджае наўпрост "Касцёл з імі." Безумоўна, #папаФранцішак таксама прысвячае вельмі шмат увагі праблеме змушаных імігрантаў, некаторыя нават лічаць, што празмерна шмат.  Вось зацытую словы пантыфіка, якія ён сказаў ў 2017 г. «Не будзем забывацца, што сённяшняя праблема бежанцаў і мігрантаў з’яўляецца самай буйной трагедыяй пасля трагедыі Другой сусветнай вайны». Напэўна, гэтыя словы гучалі ў кантэксце еўрапейскага міграцыйнага крызіса, пік каторага выпаў на 2015 г. Тады ў Еўразвязе па розных падліках было зафіксавана ад 1 млн да 1,8 млн прыбыўшых бежанцаў ( для параўнання ў 2017г бежанцаў было толькі каля 200 тыс.чал. а ў мінулым годзе 95 тыс. чал.) Сёння, калі чуем пра нарастаючае прыбыццё "турыстаў" з Іраку ў Беларусь, згодна са словамі Дзяржсакратара Рады бяспекі Беларусі Аляксандра Вольфавіча, актуальна ў Беларусі прабывае каля 6000 турыстаў, і, адпаведна, - нелегальна перайшоўшых мяжу Літвы бежанцаў у колькасці больш 4000 чалавек спачатку году, між іншым, гэта ў 50 разоў больш, чым у 2020г., між волі задаеш пытанне, ці не становіцца Беларусь у эпіцэнтры міграцыйнага еўрапейскага крызісу. Калі гэтых 10 тыс чалавек раскінуць на 9,5 млн пражываючых беларусаў, то  атрымаецца 1 мігрант на 950 чал. Гэта ў 5 разоў больш, чым было ў Еўропе ў мінулым годзе, хоць і ў 4 разы менш, чым было ў 2015г.  Гэтыя ўмоўныя лічбы дазваляюць зразумець, што бежанцы гэта сапраўды ёсць беларуская праблема. Канешне, скептыкі скажуць, што ж бежанцы гэта хучэй літоўская праблема. І часткова трэба ім прызнаць рацыю. Бо сёння "беларуская праблема" значна больш сур’ёзная, чым імігранты з Ірака. Заўважце, тыя бежанцы, на дарогу і паслугі пасярэднікам, усе як адзін маюць наяўнымі з дзесятак тысяч еўра, а прыбываючы ў "квітнеючую і мірную Беларусь", не маюць ніякіх ілюзій, каб застацца ў ёй і імкнуцца ўбачыць Беларусь з боку літоўскай мяжы. Яны рызыкуюць і нелегальна вандруюць, каб толькі апынуцца на "прагніўшым бездухоўным Захадзе". І ў гэтым нічога дзіўнага няма, бо і самі беларусы ўсё часцей планіруюць падарожжа на той жа Захад. Пакідаючы абжытае месца, купляюць білеты ў адзін бок і выезджаюць з краіны. За бягучы год толькі Польшча выдала беларусам больш 12 тыс. гуманітарных візаў, не лічачы іншых тыпаў віз. Умоўна кажучы, гэта і ёсць бежанцы, аднак легальныя. Бо гуманітарная віза - гэта заўсёды вымушаны выезд і не так як працоўная, якая афармляецца пры выездзе ў лепшае месца з клопатам пра лепшы заробак. Гуманітарная віза кажа аб тым, што чалавек ужо не думае пра матэрыяльны дастатак, але клапоціцца пра бяспеку для свайго жыцця. Ён уцякае і не думае, як будзе вяртацца, бо ратуецца ад зверстваў і імкнецца завхаваць сваю годнасць. Неаднойчы чую нараканні, што Ватыкан недасткова заўважае Беларусь, яе боль, цярпенне і змаганне людзей за сацыяльныя каштоўнасці. Аднак, думаю акурат гэтая нарастаючая праблема бежанцаў, як трансферных праз Беларусь з Іраку ў Літву, але таксама і беспасрэдна ў постаці беларускіх грамадзян, маюць шанец стаць промнем святла, дзякуючы якому і Ватыкан, і міравая супольнасць убачаць яшчэ лепш праз завесу пануючай цемры над Беларуссю, яе праблемы.  Вядома, свет не зайздросціць досведу Ірака за апошнія дзесяцігоддзі. Але заўважце, там увесну гэтага году быў магчымым візіт папы Францішка. Беларусі пра такое можна толькі марыць, бо папы як правіла не едуць з візітамі там, дзе ўлады не гатовая весці ніякага дыялогу. Там жа дзе няма дыялогу,  адбываецца крах спакою і распачынаецца вайна. На лініях фронту, вядома, яшчэ не адбывалася візітаў пантыфіка. Беларускі двузначны крызіс з бежанцамі можа выканаць функцыю  надпіса SOS чалавека, патрапіўшага ў катастрофу. Безумоўна, свае праблемы трэба вырашаць самім, але ж узгадайце, як шмат  беларусаў дапамагалі ў розных краінах свету вырашаць там праблемы. Хоць бы і беларус Тадэвуш Касцюшка. Ён, герой і Польшчы і ЗША, дапамагаў і адным, і другім. Такіх прыкладаў можна прывесці шмат. Падаецца, сёння надыйшоў час міжнароднай супольнасці дапамагчы Беларускаму народу.  Касцёл навучае: "Міжнародная супольнасць мае маральны абавязак заступіцца за тыя групы, само існаванне якіх пад пагрозай і асноўныя правы якіх сістэматычна парушаюцца." (КСВК 506). Як ацэніваеш колькі за апошні год беларускі народ выцерпеў ад рэжыма, маштабы знішчэння ўсяго нацыянальнага ды беларускага, то напрошваецца просьба да Бога, каб хутчэй уразуміў міжнародную супольнасць у перакананні, што сёння ў падыходзе да Беларусі "з’яўляецца апраўданым і нават неабходным прыняцце канкрэтных крокаў з мэтай разбраення агрэсара" (КСВК 506)  Інакш дабром гэта не завершыцца.