Беларускі Армагедон. Што адбываецца цяпер у Беларусі? Што адбываецца з намі? Чалавеку вельмі важна разумець сэнс таго, што дзеецца вакол. Калі няма зразумення, надыходзіць паніка і страх. Узгадайце біблейскі сюжэт. Апосталы спалохаліся, бо ўбачылі тое чаго не маглі зразумець: Хрыста, які падчас буры ішоў да іх па вадзе. (Мц 14, 22-23). Так што адбываецца сёння ў Беларусі? Тыя падзеі, якія разгортваюцца ў нашай краіне сёння, асмельваюся назваць, Беларускім Армагедонам. Армагедон – гэта біблейскі сімвал апошняга змагання паміж дабром і злом. Выбары 2020 ў Беларусі – гэта барацьба не толькі за прэзыдэнцкае крэсла. Сёлятняшнія выбары - гэта значна больш, чым палітыка і палітычныя гульні невядомых лялькаводаў. Супрацьстаянне, якое навісла над Беларусяй, вельмі добра дэманструе раскол і падзел. Аднак, мяжа, якая праходзіць паміж варагуючымі сіламі, не такая банальная, як пад час якой кольвечы іншай вайны. Таму што раскол ёсць не ў народзе. Ён не паміж кіруючай элітай і падуладнымі; нават не паміж палітвязнямі, вязнямі сумлення і іх назіральнікамі; не паміж суддзямі і несправядліва асуджанымі; не паміж сілавымі структурамі і свецкім грамадствам. Мяжа, якая раздзяляе два фронты супрацьстаяння, праходзіць у сэрцы кожнага з нас, бо гэта мяжа паміж дабром і злом, а таму, гэта змаганне можна назваць распачаўшымся армагедонам, бо гэта барацьба за чалавека ў нас, за нашае сумленне. … Чаму гэта адбываецца? Таму што ў свеце ёсць зло. Яно праяўляецца сёння праз хлусню. Мы бачым як улада імкнецца чорнае назваць белым, хлусню- праўдай. Але нават не гэта страшна. Страшна тое, што па-асобку ў сваім прыватным жыцці мы ўсе здольныя думаць і разважаць, а нават нам можа быць уласціва людзкая высакароднасць. Але дастаткова нас паставіць у натоўп, няхай сабе і невялікі, так каля дзвюх з паловай тысяч, мы, працёршы вочы ад сну, будзем моўчкі стаяць і як аслупянелыя 140 секунд пляскаць у далоні. І гэта зусім не ад таго што нам так хочацца, але проста таму, што стварылі сабе ілюзію, што так трэба каб не было горш. Безумоўна, калі такое бачыш, як ніколі ўсьведамляеш, як жа блізка падышоў сатана да нас. Тактыка д’ябла такая:нагаварыць шмат і абы чаго, абы толькі задурыць галаву чалавеку, каб ён не думаў і не рабіў таго, што падказвае зрабіць яму ягонае сэрца. Сатана радуецца, калі чалавек не можа зрабіць выбар згодна з тым, што кажа яму яго сумленне, і робіць так, як загадае начальнік зверху. .... У змаганні, якое адбываецца сёння, мы не маем права прагуляць. Калі прагуляем, то згубім усё. Не толькі фундаментальныя правы чалавека, незалежнасць краіны, але і самога чалавека ў нутры нас, бо губляем сваё сумленне. Згубім сваё сумленне сёння, заўтра будзем жыць у грамадстве не людзей, але НЕЛЮДЗЕЙ. Мы дайшлі да гэтай мяжы і апынуліся ў даліне Армагедон, таму што мы ўсе вінаватыя, бо мы “ўсе зграшылі” (Рым 3,23) і адказнасць на кожным з нас. Чалавеку сапраўды не ёсць лёгка рабіць правільны маральны выбар, калі не бачыць ясных маральных аўтарытэтаў. У грамадстве такую функцыю мае выконваць Царква, Касцёл. Народ губляецца тады, калі той, хто павінен абвяшчаць праўду, маўчыць, або гаворыць недастаткова громка і выразна. Чалавек не чуе голасу Касцёла, Царквы, калі паміж будаўніцтвам новага храма і ратаваннем разбураннага дашчэнту храма сумлення абіраецца першае. А зрэшты навошта той новы храм, калі ўзамен трэба маўчаць і не прапаведваць праўду Евангелля. … Што рабіць? Няхай кожны ўзгадае пра сваё сумленне. І зробіць выбар згодна з сумленнем, каб пазней мог да яго прызнацца. Няхай паступае так, каб мог заўжды расказаць усім пра ўсе свае ўчынкі, пры гэтым сказаць так, як Апостал Павел: “Я кажу праўду ў Хрысце, не ілгу, і пацвярджае сумленне маё…” (Рым 9,1). У гэтым змаганні ніхто з нас не мае маральнага права пазастацца ў баку. Так як Касцёл вучыць вуснамі Папы Льва XIII ў энцыкліцы Rerum Novarum п.62: “Кожны і кожная павінны прыкласці намаганне дзеля выпраўлення сітуацыі ў адпаведнасці са сваім становішчам, інакш зло, якое ўжо і так стала вялікім у выніку адтэрміноўкі стане зусім не вылечным.” На жаль, сваю асабістую паразу ў гэтым змаганні са злом і грахом, і ў выніку дэградацыю да “нелюдзя", ніхто з нас не можа апраўдаць словамі “не мы такія, жыццё такое". Касцёл кажа: “У аснове кожнай грахоўнай сітуацыі заўсёды знаходзіцца чалавек, які грашыць".(КСВК 117). Абраўшы такую тактыку, безумоўна, можна і не ўратаваць Касцёл, Царкву і краіну, але кожны з нас зможа ўратаваць сваё сумленне! Не ўратуем Касцёл, Царкву і краіну- гэта не страшна. Касцёл і Царкву – уратуе Бог, краіну ўратуе Народ, але толькі той Народ, які ўтвараецца з сумленных грамадзян. Калі ж не ўратуем сумленне, так тады і не будзе ніякага ні Касцёла, ні Царквы і краіны ніякай таксама не будзе. Я не хачу жыць у той краіне, няхай сабе і незалежнай, але ў якой няма сумленных людзей. Я не хачу, прыналежыць таксама да таго Касцёла, які будуецца падманам, бо гэта ўжо не ёсць Хрыстовы Касцёл, які збудаваны на праўдзе.