Ужо 20 стагоддзяў Евангелле не губляе сваёй прывабнасці. Чалавеку ўсцяж пазастаецца прыемным чуць пра Божую любоў ды пра магчымасць патрапіць у Валадарства Божае, якое, тлумачачы максімальна проста, атаясамлеваецца з вечным шчасцем ды спаўненнем усіх найлепшых людзкіх мараў.   У асягненні Валадарства, Хрыстос ні перад кім не ставіў ніякіх бар’ераў і перашкодаў. Як сведчыць Апостал Пётр: “…Бог не зважае на асобу, але ў кожным народзе мілы Яму той, хто баіцца Яго і паступае справядліва.” (Дз 10,33). Кожны мае права, атрымаць ласку збаўлення. Гэты дар даецца абсалютна за дарма.   У атрыманні чалавекам вось такога, з нічым непараўнальга новага жыцця, існуе толькі адна ўмова-прыняцце асабістага рашэння разарваць са старым жыццём. Умоваю жыцця ў любві Божай ёсць пакаянне за грахі ў жыцці мінулым.   Таму гісторыі Новага запавету і абвяшчэнню Евангелля папярэднічае місія святога Яна Хрысціцеля з агучаным заклікам да пакаяння.  Знешне бачны абрад хрышчэння, які выконваў пустэльнік для тых, хто хрысціўся, быў праяўленнем ўнутранага прызнання грахоў і жаданнем з імі расстацца.  Сын Божы таксама прыняў хрост пакаяння. Зрабіў гэта, каб падкрэсліць праўду пра існаванне зла ў свеце і тое, што Ён бярэ грахі чалавецтва на сябе. Хрысціўся зусім не таму каб прызнаць свой грэх, бо вядома сам быў безгрэшны.   Заклік Святога Яна Хрысціцеля да пакаяння быў канкрэтны і персанальны. Прарок кожнаму дакладна і індывідуальна адказваў на пытанне: “што мы павінны рабіць?”, якое задавалі тыя, хто да яго прыходзіў. (пар. Лк 3, 11-13).   Вядома, калі казаць аб пакаянні агульна, не называючы зло па імені, а пакрыўджаным і крыўдзіцелям, ці гвалтаўнікам і іх ахвярам сказаць: “вам усім трэба каяцца”, не сказаўшы ў чым- тым самым выканаеш служэнне д’яблу.  Праз агульныя словы перад наборам змешаных людзкіх учынкаў прызнаеш, што не можаш адрозніць дабро ад зла. Так бывае, калі чалавек ходзіць у суцэльнай цемры. Без святла не можа ўбачыць і адрозніць што ёсць што.   Нездарма ж прарок Ісая, прадказваючы пра прыход Місіі, кажа, што Ён стане святлом для народаў, што адкрые вочы сляпым ( пар. Іс 42, 7). Той жа, хто бачыць ёсць здольны ўбачыць і нюансы, ў якіх вельмі ўтульна пачуваецца д’ябл.   Сёння ў нашам грамадстве шмат гаворыцца пра патрэбу яднання народу. І ведаеце, як бы не была вялікая рана падзелу сярод беларусаў розных светапоглядаў, стаць на шлях адзінства сапраўды магчыма. Але дзеля гэтага трэба пачаць жыць у духу пакаяння. Такое жыццё пачынаецца з ўдыхання паветра праўды і справядлівасці, у выніку на выдыханні з’яўляецца правасуддзе і супакой.   (https://youtu.be/KbB_NOpDgV4 👍👍👍Будзе мудрасць і вера - і жыццё будзе спакойнае.)   Трэба на дзяржаўным узроўні прызнаць, што ў краіне адбыліся забойствы і масавае збіццё грамадзян, ды па гэтых фактах насілля распачаць крымінальныя раследванні.   Заўважце таксама, гэты вал насілля і беззаконня не ёсць выпадкавосцю, але паслядоўнасцю і наступствам адсутнасці пакаяння за злачынствы здзейсненыя ў ХХст, якія надалей утойваюцца ў замкнёных архівах.   Сёння без пакаяння і дадзенай канкрэтнай маральнай ацэнкі ўсёй нашай мінулай гісторыі ў духу праўды евангелля, мы ніколі не збудуем лепшай гісторыі. Для асягнення лепшага новага жыцця трэба разарваць з мінулым, ды не толькі разарваць, сказаўшы “давайце перагарнём гэтую старонку", але дакладна да дробязяў разабрацца і вызначыць ад чаго дакладна трэба адварочвацца і “што нам  рабіць", каб зло ніколі больш не паўтарылася.   Мудрасць Евангелля дакладна накрэслівае выснову: новае жыццё не збудуеш, не разарваўшы са старым. Новай Беларусі і пяднання ў народзе не будзе, калі ў фундаментах будуць ізноў класціся камяні з руінаў старой імперыі.   Усе спробы народных сабранняў і гаворкі пра ўнікальнасць беларускай мадэлі жыцця з абяцаннем пабудовы шчаслівай будучыні, нават негоршай за Валадарства Божае, будуць з’яўляюцца чарговым блефам, пакуль не адбудзецца шчырага прызнання памылак.   (Больш https://youtu.be/fWfmciLsn1M Хрост Гасподні. Пра ваду і правасуддзе. Што важней бултыхнуцца ў лунку або шукаць справядлівасці? 👍👍👍)   Беларусь мае шанцы на будучыню. Каб іх рэалізаваць усім хрысціянам, незалежна ад канфесійнай прыналежнасці варта узгадаць свой хрост і яшчэ раз адвярнуцца ад зла і прыслухацца да Мудрасці Евангелля. А усім нам беларусам незалежна ад нашых рэлігійных перакананняў варта вывучыць прыпаднесены ўрокі гісторыі і з мінулага ХХ ст і гэты зацягнуўшыйся па часе ўрок з мінулага 20-га году ўжо гэтага стагоддзя.