Жыццё стабільнае і бесклапотнае – хрысціянскае? «Мы за стабільнасць» неаднойчы можна пачуць гэтыя словы, як абраную опцыю чалавека ў асягненні жыцця бесклапотнага. Стабільнасць і бесклапотнасць ці тая рэчаіснасць, якая хаваецца за гэтымі словамі, адпавядае хрысціянскай візіі жыцця? (https://youtu.be/FgxYdfMzbIw не прапусці Следчы Камітэт пакуль не ўбачыў экстрэмізму на ютуб-канале ксяндза.👍👍👍 бо можа і ўбачыць😉). Апостал Павел у Першым Пасланні да Карынцянаў піша: «Я хачу, каб вы былі бесклапотнымі". (1Кар 7, 32). Пажаданне гучыць у кантэксце навучання інстытуцыі сям’і, сужэнства і жыцця самотнага.  Дакладна словы гучаць у звязцы з захвочваннем да жыцця без сужэнства. Аднак нельга вучэнне Апостала атаясамліваць з філасоўскім вучэннем кінікаў. Згодна з практычным кінізмам, прыхільнікі адмаўляліся ад сем’яў, але ж не ад жыцця сэксуальнага. Адназначна не да такога бесклапотнага жыцця заахвочваў Павел. Хацелася б таксама, разважаючы над бесклапотным ды стабільным жыццём, прыгадаць таксама гістарычны кантэкст у якім гэтыя словы гучалі. А менавіта трэба ведаць, Карынт, у сярэдзіне І ст, гэта вялікі і значымы горад. Адміністратыўны цэнтр Ахайі, значымая частка сучаснай Грэцыі. Горад партовы на перакрыжаванні гандлёвых шляхоў -  мультыкультурны і багаты. У ім два разы на год праводзіліся спартыўныя гульні, якія па значымасці ўступалі толькі Алімпійскім. На іх прыбывала па 20 – зо тыс. гледачоў. Горад адпачынку, распусты і граху, з тысячамі сакральных прастытутак пры святынях Афрадзіты. Безумоўна, каб народ мог адпачываць, хтосьці мусіць і працаваць. А таму ў Карынт хтосьці прыезджаў «карынфіняваць»- гісторыкі кажуць так называлі сучаснікі працэс адпачынку і распуснітніцтва тых, хто наведваў яго. А хтосьці прыязджаў і працаваць. Напрыклад, сам Апостал Павел, калі жыў у Карынце, то займаўся пашывам намётаў. І тут Апостал прапаведваў і юдэям і язычнікам. І да супольнасці хрысціянскай у Карынце скіраваў аж два пасланні, калі браць па аб’ёму напісанага, то гэта было найбольш у параўнанні з тэкстамі адрасаванымі да іншых хрысціянаў. Як бы не было, 10 гадоў супольнай гісторыі звязвала Паўла і Касцёл у Карынце. Безумоўна, з навучання ў пасланнях вынікае, што хрысціяне ў Карынце былі падобнымі да сучасных вернікаў. А менавіта, сацыяльныя інтэрэсы не выходзілі з арбіты зацікаўленасцяў вернікаў. А таму было і так, што тыя хто прымаў веру, пазаставаліся вельмі моцна звязаныя з жыццём матэрыяльным. Ды перарастала гэта ў розныя хібы ў духоўнай сферы. А часам наўпрост даходзіла да жыцця амаральнага. У чым  Апостал Павел дакараў вернікаў. І вось у такім кантэксце гучаць словы: «Я хачу, каб вы былі бесклапотнымі.” (1 Кар 7,32). Тым самым Апостал падкрэслівае значэнне таго, каб празмерна не клапаціцца пра зямное. Бесклапотнасць-- гэта значыць не думаць зашмат пра сацыяльныя інтарэсы, ва ўсялякім выпадку не могуць яны быць вышэй інтарэсаў духоўных. Бесклапотнасць не азначае канешне безразважнасць, безбашаннасць і легкадумнасць, бо Апостал заклікае азірацца на арыентыры вышэйшыя Божыя. Тлумачыць:  «Нежанаты клапоціцца пра справы Пана, як спадабацца Пану. А жанаты клапоціцца пра справы гэтага свету, як спадабацца жонцы... таксама незамужняя...”(1 Кар 7, 33) Наогул, калі духоўнае жыццё заканчваецца ў пункце абмяркоўванняў патрэбаў дня: што з’есці, што выпіць і што апрануць – ды ёсць яго мяжой, ці можна казаць пра жыццё адпаведнае хрысціянскаму ўзору. Бесклапотнасць Апостала Паўла азначае ўсяго толькі правільную расстаноўку прэарытэтаў у духоўным і матэрыяльным. Бесклапотнасьць – так! Пры ўмове, што азіраемся на Госпада і клапоцімся пра выкананне Яго волі. Бесклапотнасьць – не! Калі нам не важна, што думае Бог пра тое, што мы робім. Не важна Яго меркаванне пра нас, нашае жыццё і выпрацаваныя спосабы выжывання. Вось з гэтай прычыны, тым, хто абірае стабільнасць, варта задумацца: ці гэта не ёсць выбар жыцця бесклапотнага, але ў гэтай апошняй версіі? Калі чалавек настолькі да свайго спосабу жыцця прывязаны, што нават Богу не дазволіць ўнесці у яго хоць нейкую карэктыву. Вельмі сумніўна, што такое жыццё стабільнае, хоць і бесклапотнае меў на ўвазе Апостал Павел. Гэта ўсё ж з катэгорыі жыцця, пра якое таксама Апостал казаў, але ў пасланні да Філіпянаў: “ іхні канец - пагібель, іхні бог - чэрава, і слава іхняя - у ганьбе, бо яны думаюць пра зямное.” (Піл 3,19) Гэтыя словы хіба найлепш характэрызуюць бесклапотную стабільнасць тых, хто думае выключна пра тое, як да пенсіі дапрацаваць, альбо бачыць тую стабільную пенсію і ў той самы час прынцыпова не бачыць беззаконяў і насілля, што чыняцца вакол яго. І так, прынцып бесклапотнасці Апостала не адпавядае прынцыпу практыкам філосафам прыхільнікам кінізму што не жаніліся, але ж і не адпавядае прынцыпу філосафаў беларусаў, што ў жыццёвых прыярытэтах усё яшчэ ставяць чарку і шкварку, абіраючы стабільнасць. (не прапусці 🔥 https://youtu.be/WVXXeORVQ38 Эпоха чаркі і шкваркі незваротна закончылася.👍👍👍)