Дыялог – найлепшы выхад з любога канфлікту. Цягам апошняга месяца Беларусь увайшла ў беспрэцэдэнтны грамадска-палітычным крызіс. Калі сёння яго не вырашаць, заўтра сітуацыя пагоршыцца яшчэ больш. Наш каталіцкі мітрапаліт Тадэвуш Кандрусевіч кажа, што мы стаім на парозе грамадзянскай вайны, а біскуп Юры Касабуцкі гаворыць пра небяспеку гуманітарнага крызіса ў краіне. Асабіста я з імі згаджаюся цалкам, і не думаю, што яны перабольшваюць у сваіх прагнозах. Для тых, хто яшчэ не ўбачыў існуючага крызіса і лічыць, што яго хата з краю і наогул, разбяруццат без яго, патлумачу ў двух словах агульную сітуацыю ў краіне.... https://youtu.be/Qd2do23dR6A тут больш👍👍👍 Дзякуючы сродкам масавай інфармацыі і сведчанням пацярпелых, можна казаць аб яўным факце злачынства. І вось, парадокс. Дагэтуль з боку прававой сістэмы нашай дзяржавы не было ўзбуджана ніводнай крымінальнай справы. А на допыт па крымінальнай справе, якая была ўзбуджана ў сувязі з праходзячымі працэсамі пераменаў у грамадстве, выклікалі пісьменніцу лаўрэата Нобелеўскай прэміі С.Алексіевіч... Усё адбылося так, як можна было б спадзявацца, ды дакладна наадварот. Я так разумею, гэта і ёсць спроба ад улады распачаць дыялог з грамадзянскай супольнасцю. Аднак, падаецца такая спроба вядзе ў нікуды, бо калі нават усіх пісьменнікаў, настаўнікаў і студэнтаў краіны, якія ідуць шляхам свабоды, рэалізоўваючы свае канстытуцыйныя правы, і выказваюць грамадзянскую пазіцыю, паспрабаваць паставіць на калені, яны з-за гэтага не стануць больш любіць аўтарытарны рэжым ды тых, хто не маючы адукацыі, але пры дапамозе дубінак спрабуе вучыць сваіх апанентаў “правільнаму жыццю”. Форма дыялога прапанаваная рэжымам не працуе. Аднак, дыялог патрэбны, без яго няма мовы пра пераадольванне крызіса. Паспяховаму дыялогу вучыць Бог. Ён увесь час праводзіць дыялог з чалавекам. Гэты дыялог канешне сваеасаблівы, бо ў ім хоць заўсёды прысутнічае абмен думкамі, але Бог ніколі не ідзе на кампраміс са злом. І калі чалавек такое выбірае, Бог можа ўзяць паўзу ў размове, можа часова адступіць, але і так заўсёды настаіць на сваім і да свайго вернецца. Касцёл таксама пакліканы ў гэтым свеце ад імя Бога весці дыялог з чалавекам, народам, уладай. І вядзе яго па волі Божай. А значыць прымае ў ім удзел ні як той хто пры дапамозе дыялога праўду хоча пазнаць, але як той хто суразмоўцы Праўду абвяшчае. Так, Касцёл пакліканы слухаць чалавека, даведацца пра яго меркаванне, але гэта ўсё дзеля таго, каб пасля лепш праўду данесці. Так вось, Касцёл, навучаны Хрыстом і у выпадку склаўшыгася крызіса мае права і абавязак сказаць: у Беларусі адбылося злачынства нацыянальнага маштабу. І безумоўна, спачатку трэба гэта сказаць у вочы тым, хто мае дачыненні да здзейснінага злачынства. Потым трэба абмяркаваць з іншымі пры сведках. Ну і пасля данесці ўсёй супольнасці. Такая тактыка адпавядала б словам Хрыста з Евангелля паводле (Мц 18, 15-20), гэта той момант, калі гучыць навучанне вучняў, як размаўляць з правініўшымся братам. Калі усё ж іншы бок не чуе, не хоча чуць, ну што ж, чалавек вольны, але і хрысціянская супольнасць, пасля няўдалай спробы дыялогу, можа ўспрымаць суразмоўцу, як “язычніка і мытніка”, а ніяк брата. А значыць і дыялогу далей быць не можа. Бо і кантактаў з людзьмі такой катэгорыі згодна з традыцыяй Біблійнай не магло быць. І тут пытанне:так што, дыялог зайшоў у тупік і выхаду няма?Не. Выхад ёсць. Трэба маліцца і рабіць сваю справу. Не заўважаць суразмоўцу, што ён думае і робіць, але рабіць сваю справу. Важна не пайсці на кампраміс са злом. Для Касцёла ж нават і такая сітуацыя як зараз у Беларусі не ёсць безнадзейнай. Так, мы ўжо адчуваем першыя праявы пераследу- на Радзіму не пусцілі мітрапаліта, улада вернікам не аддае Чырвоны Касцёл і адключае ім святло, забралі эфір на радыё. Гэта ўсё, канешне, гаворыць пра пераслед. Але пераслед заўсёды быў і будзе блаславенствам для хрысціянаў. Як казаў Тэртуліян: “кроў мучанікаў – гэта насенне хрысціянаў у свеце”. Так што не хвалюйцеся за Касцёл Божы і хрысціянства ў Беларусі. Бог справіцца. Перажывайма лепш за свае сэрцы, каб мы, будучы адкрытымі на дыялог, не пайшлі на кампраміс са злом але пазасталіся вернымі у любві Божай. Як па мне, то дзякуй Богу за наш Касцёл. Я не перажываю, што мітрапаліт Тадэвуш Кандрусевіч, які заклікаў да дыялога, дакараў міністраў, у выніку пазастаўся за мяжой, бо ўлада не дазволіла яму ўехаць у краіну, тым самым адбылося яўнае зламанне 30 артыкула Канстытуцыі РБ. (больш глядзі тут... https://youtu.be/wHQU1pKtHh8👍👍👍) Я б перажываў бы, калі наш Касцёл маўчаў бы. А як прапаведуе і не адварочваецца ад Божай праўды, то і Бог не адвернецца ад нас. Ну, і калі не атрымалася ў мітрапаліта дайсці да дыялога, то пазастаемся яшчэ ўсе мы – народ Беларусі, вернікі і атэісты, якія можам выйсці на вуліцы нашых гарадоў і прамовіць так, каб улада і тыя, хто не бачуць злачынства пачулі нас, якія бачым і не збіраемся ісці на кампраміс са злом, хоць і прапаведуе прабачэнне нашым крыўдзіцелям.