Зап. у 2022 г. Т. Валодзіна ад Валянціны Іванаўны Чварковай, 1939 г.н., у в. Навасёлкі Веткаўскага р-на. Расшыфроўка: Зязюля была красівая дачка… і яе вуж пазавідаваў. І вот усё прыдзя, прыпаўзе да пасёлка, да хаты. А там здзелаецца красавіца хлопец. Красівы! І ён яе ўзяў замуж. І там ужо выйдуць з двара за пасёлак, вужамі падзелаюцца і папаўзлі. Ну патом радзілася дзевачка і хлопчык, эта зязюлька і іванчык. Такая птушачка іванчык. Прыехалі яны ўжо ў госьці к матцы, дачка ўжо і кажа, унучка: Бабачка, мы ж як выйдзем за пасёлак, падзелаемся вужамы і папаўзом. Яна ўзяла яму галаву адсекла, вужу. Цешча эта. І ёй так сказана. Дык дачка будзе зязюляй, будзе ўвесь век свой лятаць, і дзяцей не будзе расціць, будзе ўвесь век лятаць і кукаць. І яна ж во кукае, прыслухайся: Мой муж каптур, вылазь адтуль! Вот прыслухайцеся калі. А іванчык? А іванчык хлопчык, яна кажа, а ён усё не дае ёй казаць. А ты, Марыйка, будзеш пад плятнём крапівай жыгучкай, во крапіва – эта дачка, а ты сынок – будзеш птушачкай іваньчыкам, і будзеш яечка мамкіна... Вот яна як знясе і іванчыку… іванчык выводзя. Эта я чула. Бабы сабяруцца і расказваюць.