Зап. А. Боганева, Т. Варфаламеева ў 2005 г. ад Людмілы Фёдараўны Глухатарэнка, 1955 г. н., мясц., прав., бібліятэкар, в. Санюкі, Ельскі р-н Расшыфроўка: Вот людзі к вераб’ям атносяцца… Там ну вераб’і — эта вераб’і, сініцы — сініцы. А ластаўка і бусел — эта такія ўжо больш… Да, да. І дак чаму мой дзед расказываў, чаго ластачка святая пцічка. І калі ластаўка прылятае, дзе-та робіць гняздо, дак ета ўжо шчасьце будзе ў доме. Калі Іісуса Хрыста на крэсту… Расьпяты быў на крэсту. Усім было Яго шкода, і ляталі над Ім пцічкі і казалі: – Чым мы памогам? Мы нічым не могам памагці. Усе шкадуюць, усе плачуць, памагці ніхто не можа. А Яго цярновы вянец быў такі, с калючкамі. І тыя калючкі Яму ўпіліся ў галаву, у лоб, а ластачка прыляцела і пачала етыя калючкі дзюбкай сваёй выцягваць. Яна знала, што… Яна дагадалася, што трэба… можна так памагці Яму. Яна етыя калючкі выцягвала і выцягвала, і яна старалася, каб Яму не так балела. А потым яна… губы ў Яго перасохлі, Ён піць хоча — яна пабяжыць, у дзюбку расінку возьме, і расінку на губы Іісусу Хрысту нясе, і расінку нясе на губы. І так яна Яго паіла расою, і так яна памагала, штоб Ён… Яму… Мукі Яго Хрыстовыя зьменшыць. І паэтаму шчытаецца яна ўсягда, што як бы сьвятая пцічка. І ўсегда ластачка і весна, с ластачкай у нас связана, што ластачка нясе вясну на крыльцах. І ластачка дзе гняздо (ўе) — вялікі грэх раскідаць тое гняздо. І калі мы былі малыя, нам казаў дзед… А ў ластачкі яечкі такія рабенькія, такімі кропачкамі. Дзед казаў: “Барані Бог, няможна…” Ну мы ж дзеці малыя, нам жа хочацца ўзяць яечка, да дастаць, да пабачыць. “Барані Бог, німожна яечка ета браць! Бо ета рабаці́ньне пераходзіць на дзяцей. Дзеці ўсе будуць у вяснушках, такія абсыпаныя, як на ластачкіных яечках, такія і вы будзеце абсыпаныя этым рабаці́ннем, вяснушкамі. І паэтаму німожна ніколі на ластачак — ні гнёзда разбураць, ні лазіць у гняздо німожна”. Вот такое шчэ расказваў пра ластачак дзед. Яна пракалола сябе… Ну як бы тут вот… Яно ж ёй тожа ета ўсё мішала там як, ёй тожа было балюча, бо гэтыя калючкі – яе калючкі. У яе дзюбка маленька, ён казаў, ей важка было даставаць, яна старалася… Што другія пціцы толькі жалелі, а яна на дзеле магла памагці. – І яна паранілась… – Яна паранілась, да. – Вот гэта вот… – Красная пятнышка — эта кроў як бы ўжо выступіла ад етых калючак, да, да. Вот такое шчэ расказваў.