Зап. А.М.Боганева, Т.Варфаламеева ў 2002 г. ад Лазовіч Яніны Браніславаўны, 1934 г. н., мясц., катал., в. Альхоўка, Астравецкі р-н Расшыфроўка: Ну, ішоў Бог дарогай. А хадзіў конь і карова. Ну дак карова, яна ела і не падняла́ галавы. Бог паглядзеў пастаяў на карову, а яна не падняла галавы, бо яна ела — і не падняла галавы. А ішоў тады кала каня. А конь падняў галаву і капытом у зямлю капануў. Так Бог тады сказаў (на карову) так: – Каб ты ела і ні́кдэ не наелася. А каню сказаў, што ты будзеш есьці і пад'ядаць у волю і атдыхаць. Дак конь цяперака есьць і стаіць ён. А карова жуйку жуець. Есьлі яна не есь сена, то яна жуйку жуець стаіць. Яна не маець перарыву, бо Бог яе скляў. Сказаў: “Ты галавы не падняла, не мела калі” І так Бог пашоў далей. Ідзець, ідзець далей — баба робіць. Робіць баба. Бог сказаў: – Божа да помач! Баба як рабіла ўхіліўшыся, так і рабіла. – Дзенькуе! — Яна не падняла́ галавы. Ідзець Бог далей. Мужык косіць. – Божа да помач! Мужык кажэць: – Дзенькую. Стаў, пагаварыў з Богам. Бог кажэць на бабу: – Каб ты не мела ні́г’дэ часу. Рабіла, рабіла, работы ніг’дэ не парабіла, і не мела часу. А мужыку Ён так даў, што мужык, ён зрабіў свае работы, ён можэць пасядзець, атдахнуць. А баба ў хаце, яна нігдэ не пасядзіць, зранейку ўстане да вечара і да паўночы. Яна не мае часу. Дзеці, мыць, есьці зварыць, хату прыбраць, ляцець на поле палоць ўсё… Бог скляў бабу і карову. А каня і мужыка Ён адабры́ў.