Зап. А. Боганева, Т. Валодзіна ў 2007 г. ад Фядоры Мартынаўны Кузміч, 1923 г.н., мясц., прав., в. Баландзічы, Іванаўскі р-н Расшыфроўка: Йіхав чоловек дорогою, воламы. Ну. А жэншчына шось робыла. Выскочыла з хаты. А йі тый кажэць, той шо йіхав. Кажэ: – Жэншчына, покажы на мынэ дорогу туда і тудэма! – Ой, йідь, куды хочыш! — Замахала рукамы, закрычала. — Йідь, куды хочыш, бо мні ж нэма колы! В мэнэ там і горшкы в печы, в мэнэ ж там і свыням нэ давала, в мэні і діты на печы ішчэ, йідь, куды хочыш! Ну тот і пойіхав. Пойіхав. Йідэ чоловік. Сустрэчае чоловіка. Ну там вын ён назвав чы як, Бог яго знае, якім імем назвав: – Покажы ж мне дорогу! А він кажэ: – Куды? — Вот, — кажэ, — провів ёго і кажэ, — О, пойідэш вунь в доўжыню направо еслі йіхаты і собі пойідэш, — кажэ. Той пойіхав, а той прыйшов до хаты до сэбі, отдохнув і пошов. Ну і всэ вын косыв, до Спасовыцы йшов. Вот з-за того, мужчына прыйшов він, да й ліг, повалівса. А ты, баба, за тэ, што нэ показала дорогы, то ты тэпэр робы, тобэ ніколы нэ мае одпочынку. – А хто прасіў дарогу паказаць? – Бог просыв. – Гэта ён у выглядзе чалавека хадзіў? – Да. Ёіхав ён воламы. А вот вол. Зато вол тэпэрэчкі оддых мае, він жуйку жуе, о. А конь не. – А чаго так? – Ну, Бог йіхав воламы. І ёму дав гэтакіе… спочынок такі. Він жуйку жуе, він оддыхае. Во врэм’я кажэ і нашых… в жызні нашых, шчэ як мойі батькі булы, я помню, як волы дэржалы і коня, то так: волымы… Это пэрша Коляда называетса Увэдэніе, Ввэ́дэнне. Ввэдэнне, это пэрша-пэрша Коляда называетса. Волы нікуда. “Хлопцы, — кажэ, — тэпер на сыны, — хлопцы, волыв каб тэпэр нэ зопрягалы. Куды йіхаты — конём, а волы — йім тэпэр отдых”. От, шо я так запомніла з детства, то я вам скажу.