Зап. А. М. Боганева, Т. Варфаламеева, С.Выскварка ў 2006 г. ад Андрэя Данілавіча Лапціка, 1922 г. н., мясц., прав., 4 кл., в. Палічын Любанскага р-на Расшыфроўка: В це врэмена, дрэўніе, кагда, гаварат, што Бог па зямле хадзіў, во, была такая абстаноўка, што людзі пахалі ў поле, сеялі, тое, другое, ўсё… Вот ідзёт мужык вабшчэ абыкнавенны, дзед пажы́лы, як бы нішчы, какіе там што… І падходзіць к аднаму: — Ну, мужычок, у цябе — каа, — далжно урадзіць. Як дасьць Бог, то ў цябе ўродзіць! Гною многа прыпахаў, успахаў атлічно, мяхко. — Да я, — каа, — і бяз Бога знаю, што далжно ўрадзіць! Сколькі гною я ўваліў, што ты! Ну этат сюды пайшоў так упоперак яго плошчадзі поля, дальшэ ідзёт, дальшэ. Праходзіць — адзін мужычок. Буквально нічо́го там не відна, што і навоз у яго быў прыпаханы і паша шчэ [неразборліва] — Вот, — гаворыць, так і так, у цябе, чалавеча, нічога не будзе. Шо ж ты, — кажа, — голу зямельку пашаш? Эта… Ніякага навозу не даў, ні то́го… — О, — каэць, — як дасьць Бог, то нешта будзе, во. Так і прышло врэмя. Пашоў той дальшэ, во. Прышлі врэмена, сталі ўсходзіць пасевы тое, каторые яны сеялі там. То ў этага, каторы гаваріў, што і бяз Бога знаю, што тут далжно урадзіць атлічны уражай, толькі ў слядах цех паўсходзіло і расьце. А ў таго, каторы гаваріў, што я… як дасьць Бог, то ўродзіць, полнасцю ўвесь яго пасеў быў адзінакі раўнамерны, ўсё, о. Толькі ў цех слядах, дзе ён быў, дак незаметна, што хто-та патаптаў, а ў тога наабарот.