Зап. у 2008 г. Т. Валодзіна і У. Лобач ад Евы Аляксееўны Антонавай, 1928 г.н., в. Баяры Барысаўскага р-на. Расшыфроўка: А ці расказвалі пра змея, які багацце носіць? Ну гэта не такі змей, як тая вужака. А гэта ж было даўней, як людзі зналі нейкія чары і адзін меў змея. Ён яму насіў багатства. Ён яму насіў усё багатства, быў такі бальшы і таўсты. Бальшы быў і таўсты, як на мяшкі такія пасечаны, і набіраў у гэтыя мяшкі груз і нясець. Вот, напрымер, адзін хазяін малоціць зярно, а радам хазяін знае і ён тады яго адпраўляе, а той за ноч перанясе усё зярно яму. А тады хазяін думае абажджы. Той пасадзіў і будзе малаціць, а я пасаджу ельніку, іголак, лапак і паліць еўню сушыць. Той пашоў малаціць і гэты пашоў іголкі малаціць. І тады ён гэтыя ўсе іголкі памалаціў, ельнік гэты выкінуў, іголкі сагроб, сагроб у груд і пайшоў. На утра праснуўся, відзіць, а ў яго ні аднэй іголкі няма. Усё гэты змей перанёс. Перанёс гэта ўсё яму змей. А як гэны пшаніцу малаціў, у яго ўся пшаніца з іголкамі. Ён тады яму падладзіў. А як ён пераносіў, лятаў можа? Ну канешне лятаў! Ну яму гэта сама, гатовіў ужо вячэру хазяін, пячэ калбасу, яешню і нясе ў гумно і ставе і рэшатам накрывае. Тады, гэта самае, адзін пагледзіў мужык, узяў гэта ўсё забраў і туды налажыў гаўна і рэшатам закрыў. Ну раз так ён зробіў, рэшатам закрыў, дык ён яму і гумно спаліў. Змей думаў, што гэта хазяін яму паставіў, дык ён яму і гумно спаліў і ўсё згарэла.