Зап. у 2001 г. Т. Валодзіна і Т. Пшонка ад Ксеніі Ільінічны Скорба, 1928 г.н., в. Сітнікі Лепельскага р-на. Расшыфроўка: Я дажа русалку відзела. Была я бярэменная чацвёртым рабёнкам. Пайшла ў гэтыя, што завецца ў Бяседах, Крыжы, там шчавель рос, а ў нас тут не было шчаўлю. І ўзяла з сабой дзевачку. Ідзём. А гэта было на Троіцу, гаворуць, Русальная нядзеля. Ідзём, а ў жыце стаіць дзеўка ў белым плацці. Я такая вісокая-вісокая была, а яна мне давугэтуль (паказвае) відаць. Гэткая яна бальшая. Ці каблукі бальшыя былі, я ж не знаю. Ну вот гэта стаіць і ўсё во так выкручваецца. А я была бярэменная, хадзіла паследні месяц. Тройца бываець у іюне, а ў іюле, 8-га, я ўжо радзіла дзевачку, і валасы давогэтуль, у вочы аж лезуць, такая кудлатая. Думаю, мусіць, за гэта, што я гэтую русалку відзела. Валасы ў яе длінныя, мне відаць з жыта, ну вось дагэтуль, і яна выкручваецца, валасы распушчаныя па плячах. А я не баялася яе, бо я богу маліцца ўмею, і крэсціцца ўмею, і я яе нісколькі не баялася. Думаю, пакажу дзяўчынцы. А дзяўчынцы маёй быў шосты годзік. Яна і сягодня ёсць, жэншчына ўжо. Кажу: “Паглядзі ж-тка, Каця, якая дзеўка ў жыце!” – “Мамачка, мо гэта русалка?!” – “Брэну яе бяры, ня бойся!” – “Я яе не баюся!” І мы памаленьку пайшлі, шчаўлю нашчыпалі і пайшлі. І я ўсё аглядалася, а яна на адным месце выкручвалася, танцавала.