Зап. у 2016 г. Т. Валодзіна і Т. Кухаронак ад Марыі Васільеўны Гумбар, 1949 г. н., в. Курбакі Краснапольскі р-н. Расшыфроўка: Вот як гаваріла мая матка. Калі Ева і Адам пажаніліся і радзілі многа дзяцей, дзвенаццаць, і ім стала стыдна. Стыдна сказаць, што ў іх многа дзяцей. Дык яны ўзялі шэсць паказалі Богу, а шэсць схавалі. І вот, гаворя, што етых шэсць дзяцей невідзімых ходзюць. Яны жывы, яны ходзюць. А Бог так здзелаў, што іх пакараў за гэта, што яго абманулі. Шэсць ходзюць невідзімых. Гэта невідзімыя людзі, бывае, і кароў пасеш, яны што-та і карове тама здзелаюць, калі хазяіна няўзлюбюць. І тожа так кусаюць. Карову ўкусілі, я ехала з почты, сівая карова і другія каровы, саседкі, я прібегла, а карова раздулася такая. Я еду на веласіпедзе і крічу: Пяцёна мая! Пяцёна! А яна не реагірая на мяне. А мая карова худзенечкая ходзіць з цялёначкам і скубець. А тая кароўка галоўку не падымае. Так той кароўцы падаіла малачка, нашаптала ад кусання, улілі мы ў рот, ужо як сонца захадзіла. А яна кажа: нада шаптаць на ўсход сонца. Улілі той кароўцы, яна стала і пашла. Дык гэта ад кусання шэпчуць і як той невідзімец укусіць? Да, да, тож шэпчуць. Гаворюць, стаў на той след, таго невідзімца. А мая цётка Матруна была ў Яноўцы замужам. І, маладая, панясла касцу есь, ой, не пашла ці ў ягады ці ў грібы. Гаворіць, іду, а сядзіць жэншчына, сядзіць жэншчына а з маленькім дзіцёначкам. І так трошкі накінула, а дзіцёначак голенькі. Плача! Я пачула плач дзіцяці, стала не так ужасна, думаю, кінуў хто-та дзіцёнка. У тоя ж уремя кідалі. Я пашла, а яна на курганку, эты курганкі што мураўіныя, сядзіць, гаворя, сама трошкі надзетая, а дзіцёначак голенькі. Дзяржыць дзіцёначка. Я, гаворя, падашла, і ўся акамянела, перахрясцілася. І яна ўжо знала, што нада этым людзям што-та даць, хоць што-нібудзь. А даўней жа не хадзілі без фартука. Асобенна прі куму нада штоб быў фартук. Нельзя без фартука. Так яна развязала фартух і ёй так накінула. І ўсё, і не стала.