Зап. Ю. Бажок, А. Боганева ў 2016 г. ад Тамары Якаўлеўны Фёдаравай, 1935 г.н., в. Курбакі, Краснапольскі р-н. Расшыфроўка: [Так калі чалавек стане на след гэтага невідзімага…] Да. [То што тады будзе?] А плоха. [Плоха…] Паміраюць людзі. Тай даўней шапталі, а цяпер жа ніхто гэтага ня ўмее — шаптаць. [Так цяпер і пра невідзімых людзей не расказываюць і не знаюць]. Патаму што пра іх ніхто не знае. Не знае пра этых людзей. [А раньшэ зналі?] Раньшэй зналі. Прізнаваліся. І вадзілі. Баба такая з Мядзьведзь нізенькая была такая бабка, і ўсё яна… Кашулі такія нашываныя, і на саян такі шырокі, хвартук. Ну і кашуля надзета, і саян, і яна ўсё хадзіла. Яны яе вадзілі. [Куды вадзілі?] Яна не расказывала. І пувядуць яе, пувядуць, а куды пувядуць, яна ж етага не гаворя. Што ж можна сказаць, а што нельзя. І пувядуць яе, і пувядуць яе, тую бабу. [І пакажуць штось?] Да. [Ну але яна жыла нармальна ўсё?] Жыла яна харашо і ўсё, яна з імі дружыла. Эта была нявеста іхняя. Паня́лі вы? Ета была нявеста. Яна красіва надзявалася, чыста хадзіла. Брат жыл в Логвінех, во жыў на Малінаўцы ў канцы Малінаўкі, а яна па нашай вуліцы йдзець. Я калі што сьпяку, я ёй вынесу, дам. Ну так мы яе дарілі, яна бедненька была. А прібрана! А прібрана, дык так ніхто не прібіраўся. [Гэта ёй невідімыя дапамагалі?] Да. І штоб чыста яна хадзіла. [А невідзімыя, казалі, што чыстату любяць?] Да, да, да. [І ў хаце?] І ў хаце, і ля хаты. [А ці быў у гэтых невідзімых такі перяход, на які нельга было папасць?] Ну былі такіе іхніе сцежкі. [Сцежкі былі…] Да, сцежкі. Сцежкі такіе. [А калі чалавек не знаў, што гэта іх сцежка, і ўзяў там, ну штось памачыўся там ці што яшчэ?] Ну плоха, яго прінясуць аттуля. [Прінясуць…] Да, і схуваюць на кладзі́шча. Нільзя! Нада слова такое. Мне Машка тысячу раз сказала, я не… [А гэтыя невідзімыя людзі, яны добрыя ці злые, яны якія?] Канешна, плахей дух. [Плахей…] Тады плахей. [А тая жанчына, што яны дапамагалі, не замужам была?] А не, яна была трошкі… Трошкі была такая. Но надзявалась так красіва, так красіва. Ідзець па Курбаках… А яна такая нізенькая бабка. Так я ўжо што там пяку ці што, ці блін, ці што, я ўжо спяшу, штоб ей вынесьці, даць яго. Яна была… І ці там браты былі ў яе і сёстры былі, а яна такая… Ну бедненькая такая бабка, бедненькая бабка. Ну, так і гуварілі, што яна з естымі, з невыдзі́мымі у кантакце. Дружыць. Так панімалі. А праўда ета — хто яго знае? Нікаму яна не казала. Дак вот яны ёсць і ёсьцека, і ёсць.