Зап. у 2006 г. А. Боганева і Т. Валодзіна ад Аляксандры Іванаўны Шпартовай, 1929 г. н., в. Капані Чавускага р-на. Расшыфроўка: У лесе страшныя касматыя людзі хадзілі. Я сама ўстречала.Думала, здохну, лопну. Сцежачка была, балота. Ідзём, ягады бярём, чуем: юк, юк. Глянулі – німа нікога нідзе. Як нехта дровы сячэ. Яна у адзін бок пашла па балоту, я па другі. А там сцежачка. Хто ж такую дзелаў? Я і луплю той дарожачкай. І з вядзерцам, стала і гляджу. А яна мне ківаець: глядзі. А ён стаіць, дзеўкі, голы, і ў бацінках, такія дзеравянныя на нагах здзеланы. Касматы ўвесь і ідзець, так шлоп, шлоп етымі бацінкамі. Я стала, а ён ідзець. Ён па горачцы, а я ў далінцы. Я як улупіла. - Дык хто гэта быў? - А чорт яго зная. - Чалавек? - Чалавек, мужчына самастаяцельны. Ён не разгаваріваў са мной і віду не падаваў. Ён сваей дарогай ідзець. - Дык гэта лесавік? - Іменна што ён. Куды ён дзеўся, як растаў. - Дык лесавік – гэта чалавек? - Чалавек, чалавек. - А, можа, нячыстая сіла? - Мы ж не знаем…