Зап у 2009 г. Т. Валодзіна ад Ганны Віктараўны Янушкевіч, 1932 г.н., в. Калошаўшчына Маладзечанскага р-на. Расшыфроўка: Тата прышоў, ды без шапкі, назаўтра ўстае, шукае, дзе шапка ёсць. А мама на яго: – А дзе ты шапку сваю дзеў? Прайгроў у карты? Ён кажа: – Не, я памяняў на шляпу. Мама кажа: – Дзе, на якую шляпу? – Я во ішоў, а там хлопцы… (Там, дзе гравейку дзелалі, так троху ўніз, Пеніца звалі тоя поля). У Пеніцы хлопцы перанялі, сказалі: “Дай, дзед, нам сваю шапку, дзед, а мы табе дадзём шляпу”. Ну добра. Мама кажа: – Дык а дзе тая шляпа? – А тут, недзе ў хаце ляжыць. Мама за газнічку ці за там лямпу, прыходзя, а лавы ж тады такія шырокія былі, а на лаве ляжыць купіна. (Смяецца). Купіна. Мама кажа: “Во, глянь на дурнога, во табе шляпа!” і па матушке на яго. Раніца прышла, ён кажа: – Ну, сходзім палядзім у тую Пеніцу. Я помню, што ў Пеніцы. Ідзём, ідзём, кажа, ляжыць камень, на камні шапка ляжыць, збоку купіна. А мох такі мяккі. – Вот табе, - кажа, - хлопцы, вот дзе палажылі шапку табе. Ён шапку ўзёў, перахрысціўся і кажа: “Болей век тут не пайду позна”. Дык эта добра, што купіна, а так бы насыпалі яшчэ чаго.