НЯ СЬПІ (“КАЛЫХАНКА”) “Пагоня”, “Магутны Божа”, “Купалінка”, “Разбуры турмы муры”, “Толькі зьмен”... На падыходзе, спадзяюся: “Мы выйдзем шчыльнымі радамі”, “Зваяваным”... ды, ці мала. Мана, што наш народ ня ведае мовы. Бессаромна й нахабна хлусіць здрадны палітык пара нейкае агульнае ацечаства з падазронымі ўладнымі крымінальнікамі з усходу... Адэкватныя ўсходнія суседзі добра ведаюць, што ня можа адна й тая ж зямля, адна й тая ж тэрыторыя адначасна называцца Айчынай і ацечаствам. Розныя словы, розныя абшары, а, найперш, розны зьмест, розны сэнс. Але сёньня я не пра тое. Я пра песьні. Вось жа загучала ў рэвалюцыйным паветры старая добрая “Калыханка” на словы Генадзя Бураўкіна й музыку Васіля Раінчыка. Загучала нечакана, але на поўны голас, бездакорна, прафесійна. Загучала пад іскрыпку ў рукох Тацяны Грыневіч. А людзі падхапілі. Ведаюць. Цэняць. Не памыляюцца. Многія пад яе засыналі некалі, у многіх засынаюць пад яе цяпер. Пра аўтара музыкі нічога сказаць не магу. Яго не чуваць. Затое пра аўтара верша спадара Генадзя магу гаварыць гадзінамі, пагатоў, што нашыя сем’і лучыць доўгае шчырае сяброўства і калі б спадар Генадзь быў жывы ён усім сваім талентам традыцыйна бараніў бы сёньня свой народ, як гэта цяпер робяць ягоныя жонка, дзеці і ўнукі. Таму, я паспрабаваў далучыцца да Калыханкі майстра сваім нясьмелым вучнёўскім голасам і песьня загучала так: Доўгі дзень, Цёплы дзень, Адплывае за аблокі. Чорны цень, Злобны цень Неразумны, недалёкі, Скача ў масцы на людзей, На дарослых і дзяцей, А яму ў адказ сьпяваюць Штось такое найчасьцей: Толькі так, толькі так – Лукашэнку ў аўтазак. Толькі так, толькі так – Лукашэнку ў аўтазак. Пакрысе на расе Патухаюць зоркі-сплюшкі, Годна ўсе, Сьмела ўсе, Не хаваемся ў падушкі: Нават мышкі, і стрыжы, І машыны на шашы, Сталі самі разам з намі Супраць гвалту і ілжы: Толькі так, толькі так – Лукашэнку ў аўтазак. Толькі так, толькі так – Лукашэнку ў аўтазак. 3 верасьня 2020. Бэрнардаў гасьцінец.