МЫ НІКОЛІ НЯ БУДЗЕМ БРАТНІМІ У 2015 годзе Нобелеўскі камітэт у галіне літаратуры зрабіў памылку. Чытаючы творы намінаваных, ён не знайшоў часу глянуць у вакно. З камітэтамі такое бывае. Ня толькі з Нобелеўскім. У свой час Камітэт дзяржаўнай бясьпекі ў Менску ня глянуў на час у вакно і ў яго адразу ж глянуў, уроджаны ў Чарнігаўскай губэрні Мікола Галадзед – Беларускі камуністычны функцыянэр 1930-ых. Галадзед глянуў у вакно, убачыў некалькі махаў волі, паспрабаваў дацягнуцца і вываліўся, пакінуўшы тую волю сумаваць на самоце ў чаканьні новых адчайных рамантычна закаханых у яе прыхільнікаў ды ўдзячнікаў. Мая намінантка на Нобіля 2015 – таксама з Чарнігаўшчыны. Яна зь места Нежын, места адзначанага ў жыцьцяпісах вялікіх Францішка Багушэвіча й Мыколы Гогаля-Яноўскага. Абраная нобілеўцамі ляўрэатка 2015 была ўшанаваная прэміяй “за ейную шматгалосную творчасьць – помнік пакутам і мужнасьці ў наш час”. Магчыма нехта паспрабуе параўнаць гэтыя дасягненьні з дасягненьнямі маёй фаварыткі. Што ж, сьцялю дываны. Хто яшчэ з нацыянальных паэтаў у сьвеце ў 16 гадоў напісаў твор на чужой мове, каб чужыя дакладна і беспамылкова зразумелі сваю чужароднасьць, абразіліся, пакрыўдзіліся й вывзьверыліся? Хто яшчэ ў 16 гадоў падобным творам выказаў душу свайго народа і падтрымаў яго ў змаганьні за волю й незалежнасьць? Хто яшчэ ў 16 гадоў увайшоў сваім паэтычным творам у культуру яшчэ аднаго іншамоўнага народа, чые прадстаўнікі выканалі гэты моўна чужы, але жыцьцёва блізкі й зразумелы ім твор, музычна? Нават калі зважаць на падазроныя лічыльнікі розных “тубаў” мая намінантка набрала мільёны галасоў. Нобілеўку далі? Не. Далі іншай на палову ўкраінцы, на палову Беларусцы... а насамрэч ні той, ні іншай расейскамоўцы й рускамірцы. У выніку яна не патрэбная нікому з трох. Затое мая кандыдатка патрэбная нам і сёньня. Самы Беларускі твор на расейскай мове цягам апошніх гадоў напісала ўкраінка Настасься Дмытрук, а выканалі яго летувіскія музыкі Віргіс Пупшыс, Еранімас Мілюс, Кейстуціс Нявуліс ды Гінтаўтас Ліцінскас з хорам Клайпедзкага музычнага тэатру. Колькі народаў былі б абавязанымі перакласьці гэты твор на свае мовы! Пераклалі? Ня чуў, ня ведаю. Мы пераклалі. Вам ніколі ня быць братамі нам Па Радзіме – не, не па маме нам, Дух слабенькі ў вас, каб быць вольнымі – Мы і зводнамі стаць ня здольныя... Вы сябе ахрысьцілі “старшымі” – Нам бы “младшымі” ды ня вашымі Вас так многа, на жаль, безаблікія. Вы вялізныя, мы – вялікія! А вы цісьнеце... ўсё няймецеся, Вашай зайздрасьцяй вы ўдавецеся. Воля – слова для вас нязнанае, вы зь дзяцінства ў лацуг каваныя. У вас дома “маўчаньне – золата”, а ў нас паляць кактэйлі Молатава, так, у сэрцы ў нас кроў гарачая, што ж вы нам за “радня” нябачая? У нас сьмеласьцю зрок асьвечаны, мы й бяззбройныя небясьпечныя. Пасталелі і сталі сьмелымі ўсе у снайпэраў пад прыцэламі. Каты нас на калені ставілі – мы паўсталі і ўсё паправілі. Дарма пацы маленьнем крыюцца – бо крывёю сваёю ўмыюцца. Вас бясконца гадуюць заданьнямі – а у нас тут гарыць паўстаньнямі. У вас Цар, а ў нас – Дэмакратыя. Мы ніколі ня будзем братнімі. Апошнія радкі, з гледзішча на сучасную Беларусь, я ў чаканьні лепшых часоў для майго народа, напісаў бы так: У вас Цар а ў нас хэўра здрадная, Але мы ўсёадно ня братнія. Арыгіналы (верш і песьня): https://www.youtube.com/watch?v=g2P2duQC9C0&t=201s