МАЙДАН ЭЎРОПЫ-19 ПАТРЫЁТЫ З ВАЎКАВЫШЧЫНЫ Мікола Аўтуховіч, Ірына Гарачкіна, Уладзімер Гундар, Галіна Дзербыш, Вольга Маёрава, Ірына Мельхер, Антон Мельхер – сын Ірыны, Сяргей Разановіч – праваслаўны сьвятар, Любоў Разановіч – жонка сьвятара, Разановіч Павал – іхны сын, Павел Сава, Віктар Сьнегур. 18 траўня у Гародні, у вязьніцы №1 пачаўся суд над 12-ткай Беларускіх патрыётаў, зьвінавачаных паводле 12-ці артыкулаў Крымінальнага кодэксу. Адно з абвінавачаньняў, акт тэрарызму, прадугледжвае ў якасьці максымальнай кары – пакраньне сьмерцяй. А бальшыня, скажам так, супаратаў рэжыму ў знак пратэсту ці абароны маўчыць, альбо мяўкае-блеіць так слаба, што іх ня чуюць нават уласныя вушы й глузды... Ніхто не змагаецца за наданьне падсудным гонару палітычных вязьняў, ніхто ня б’е ў званы так, як мусіў бы біць маючы доступ да біла. Вох! Зьвінавачаныя ў тэрарызме ня могуць быць палітычнымі! Можа й так. А ланцужныя псы рэжыму тыпу розных вышэйшых чыноўнікаў, вэртыкальшчыкаў, сяброў выбарчых камісіяў будуць палітычнымі, бо іхны тэрарызам, у наўпростым сэнсе гэтага слова, тэрарызмам не зьяўляецца? Тады тэрарысты-лукашысты, якія дзесяцігодзьдзямі тэрарызавалі мой народ будуць суджаныя як хто? Як палітычныя? І гэта пры ўсіх іхных бандыцкіх крымінальных выбрыках? Тым часам 12 патрыётаў ані не падпадаюць пад артыкул пра тэрарызам. Яны не плянавалі тэрору. Яны плянавалі вайну супраць захопнікаў Рэспублікі Беларусі. Захопнікаў начале з самазванцам і ягонымі інтэлектуальнымі мангалорамі – сракалізамі рэдкай палахлівай, чужароднай нашай зямлі, пароды. Гэткім чынам, схопленыя акупантамі патрыёты падпадаюць пад катэгорыю ваеннапалонных, а гэта ўжо зусім іншая песьня. Зрэшты, і такога статусу для іх ніхто дамагацца не зьбіраецца. Сьпяць медалі ад БНР, Маўчаць дэмсілы і штабы, Хоць маюць голас на манэр Той ярыхонскае трубы, Што трубане як трупане... Ня ў час, як трэ табе ці мне, А як патрэбна ім самім, Як варта ім, як зручна ім. Маню... Сёй-той, усё ж, сказаў... Чаму ўсё так нягегла ў нас? Сказаў, як рану залізаў, Калі яе вярэдзіць час, Але зьмяяк, а не ваяк, Захрас у думках і ніяк Ня можа, стрэліўшы, збудзіць... Сядзіць, ляжыць, маўчыць, глядзіць. Народных дум уладары, Супор размыты у пратэст. І хтосьці, ўзяўшы сьхіл гары, Крычыць, што ўзьлез на Эвэрэст А хтось пратэст да балбатні, Звані-мані, мані-звані, Сьцягнуў уніз дзе не відно Ці ё там дно і дзе там дно. Пра што мой верш? Каму? Чаму? Ён пра гэрояў, што ідуць На бой, у пекла, у турму, Што на калені не ўпадуць, Ня выгнуць сьпіны у гарбы. Без пахвальбы і без бажбы Трымаюць годна гонар наш Такі, спадарства, афінаж. Мой верш пра нас, хто за мяжой, Хто вольны ў голас гаварыць, Чый звон ужо пайшоў іржой І слова тлее, не гарыць, А дома, там, другое я – Адна сям'я супроць зьвяр'я... Мы непадданыя ярму... Верш недаВЕРШаны таму... Каліноўцы! Пакуль пісаў – баталёны ператварыліся ў полк, калі б нехта з вас, крый Пяруне, патрапіў у Беларуска-маскоўскі палон і рускамірцы сабраліся б яго судзіць – Беларускія лібэралы зыгнаравалі б вас так, як цяперака яны ігнаруюць Аўтуховіча і ягоных сяброў, як рэдка й мала гавораць (а трэба крычаць) пра сапраўдных Беларускіх патрыётаў Дзяніса Йвашына і, здаецца, брутальна абмаскальваючы БЕЛСАТ, зусім маўчаць пра Йрыну Слаўнікаву! Ганьба! Ну і што. Праўда? Мог бы “ганьба” й не казаць. У іх сваё ўяўленьне пра ганьбу. Якое? Хацелася б ведаць, каб наступнага разу лупіць у кропку. Калі б, Мікола, кулямёт Ты у рукох трымаў, павер, Прыліпла б шмат, як мух на мёд, Да Аўтуховіча цяпер. А ты за кратамі. Таму Маўчаньне скрозь, маўчаньне спрэс, І ў эмацыйную зіму Людзй зацягвае працэс. Працэс над мужнымі, што ў бой Былі гатовыя... І вось Рэжым сьмяротнаю гразьбой Ім лёс прастрэльвае наскрозь. За нас і за сябе яны І за зьняволены народ 12 сьмелых. Час вайны... Калі б, Мікола, кулямёт... Слава Ўкраіне! Жыве Беларусь!