ЛУКАДРЫШЧ Гэтую песьню я ўжо аднойчы быў запісаў, але у этэр не выстаўляў, праз наяўнасьць у ёй нецэнзуршчыны, якую, пасьля роздумаў і сумненьняў, я часова, для гэтага этэру, замяніў на нэўтральныя словы. Прадмову ж пакінуў ранейшую... Усё астатняе у тэксьце пад гэтым відэа: У дзяцінстве, употай ад бацькоў, мы пяялі безьліч дваровых нахабна-нецэнзурных песьняў. Іх сапраўды было шмат. Але памяць захавала толькі часткі, фрагмэнты. Надоечы адзін зь іх нечакана згадаўся й я пашукаў яго ў Інтэрнэце. Выявілася, што мэлёдыя песьні, а значыць і памер вершу ўзятыя зь вядомай блатной расейскай пяянкі 20-ых гадоў мінулага стагодзьдзя “Гоп са смыкам”. На гэтую ж мэлёдыю я падаваў вам і “Плач самамабілізаванагша ябацькі”. А вось словы былі ў ёй адметныя. У іх грунтоўная трасянка перагукалася й часткова перадавала зьмест аднаго з пазьнейшых, відаць па Другой усясьветнай вайне складзеных, варыянтаў, гэтага самага “Гопа са смыкам”, пры тым што ні самога Гопа ні ягонага смыка ў нас не было. А тэкст цікавы. Даволі вобразны, мастацкі. “Шкода, калі прападзе,” – падумаў я й занатаваў згаданыя фрагмэнты, дадаў крыху сучаснасьці, замяніў Гітлера на Лукадрышча, бо розьніцы вялікай няма, а нашаму паспольству так лацьвей зразумела, і вось што выдаў: Вось вам песьня з новае вайны, Дзе ў штаны наклалі бараны, Ліпартаж: а што вядома Пра расейскага дурдома Да, і ў часе, і пасьля ханы. Як бы Лукадрышча мы злавілі – Мы б яго адразу не забілі Прывязалі б мы, рабяты, Гада сракай да гарматы І як трэба кару забамбілі! Мы б зь яго усё што можна зьнялі, Мы б яго пургенам спаражнялі, А памыўшы гада ў юшцы – Білі б КІЕМ па макушцы, Паступова ў дулу заганялі. А калі б ад страху ён забзьдзеў – Я б тады на шомпал гада ўзьдзеў, Я б бікфордаўскі шнурок Падпаліў, ды ўзьвёў курок, І усё як трэба б даглядзеў. Мы ляцім прыземлена ў палёце. Лукадрышч купаецца ў балоце. Ён сабраў сваю араву І рыхтуе пераправу Каб на тых напасьці хто напроці. Ён глядзеў на ворага зь пінсной, Плян пісаў у кніжцы запісной, Прывалок, ды не бяз мату, Ён музейную гармату І пачаў палохаць нас вайной. Я, крычыць, гатовы ўжо к вайне! Коля мой залёг у баразьне! Белы флаг, на ўсякій случай, Страх застаўся ззаду кучай, І трусы Будзённава на мне. Есьлі што – ня я абсраўся – ён. А са мной мой верны батальён: Тут Караеў, тут Балаба, Карпянкоў і пара бабаў – Вось такі ярмошынскі булён. Я АМОН на ворага спушчу! Я ў яго сьпецназам задрышчу! Кгбізды і красаўцы, Хто на службе, хто ў адстаўцы, Ўсе пакажуць ворагу машчу! Тры гадзіны мы вядзем вайну. Лукадрышч працёр сваю пінсну, І з кацапскаю малітвай, Азірнуўшы поле бітвы, Адпаўзае ракам-рак па дну. Пераправа зьверху ён пад ёй. Агнямёт пуляе о-ё-ёй! НІМАЯ сабе струя! Ён схаваўся ля буя, Выбух, стрэл, ды ну яе з буёй! Цоп сябе за грудзі, хваць за пах, Дзе прапаў-падзеўся белы флаг? Прападае ўся адвага, Як няма такога флага – Вось і ўвесь Гулаг архіпелаг. Б'ем набат хто ў рэйку, хто ў вядро, Вужас выварочвае нутро, Лукадрышч папаў у клетку І няма баекамплекту, Думай, думай, лысае ядро. Не пасьпеў падумаць – рукі круць! І ў кайданы зараз закуюць. Пэўна недзе на распуцьці ЗМЫЗЬДЗІЎ зброю Вова Пуцін І па ёй зязюлечкі куюць. Вось такое, людцы, магнэто, Нацыкі схапілі ні за што. Далі ўсё, што абяцалі, Спаражнялі, заганялі... Карацей, стрымалі слова, што: Як бы Лукадрышча мы злавілі – Мы б яго адразу не забілі Прывязалі б мы, рабяты, Гада сракай да гарматы І як трэба кару забамбілі! 18 верасьня 2022.