Праехаўшы многія вёскі раёна, у мяне засталося цяжкае пачуццё. Гэтыя вёскі ператварыліся ў месцы рэзервацыі, дзе людзі проста дажываюць сваё стагоддзе, ва ўмовах, якія яны не абіралі. Гэтыя ўмовы выбралі іх. Яны цешацца прадуктам і таму, што могуць дапамагаць дзецям, якія жывуць у горадзе. Але я бачу зваротны бок гэтых слоў. Што апроч хлеба бачылі гэтыя людзі? Пра што б яны марылі, будзь у іх магчымасць дазволіць сабе больш? Дый дзеці не могуць зарабіць досыць, каб дапамагаць бацькам. Вайна зрабіла іх лёс цяжкай, але ці жывуць яны лепш у наш спакойны час?