Нават нашыя маці не знаюць як мы з’явіліся ў свет Як мы самі рассунуўшы іхнія ногі вылезлі вонкі так вылазяць пасля бамбардыроўкі з руінаў мы не ведалі хто з нас хлопец а хто дзяўчына і жралі зямлю і думалі што жрэм хлеб А нашая будучыня – гімнастачка на тонкай нітачцы далягляду, што там яна толькі не вырабляла. Бля. І мы раслі ў краіне дзе спачатку крэйдай крэсляць дзверы і ўночы прыязжаюць дзьве-тры машыны і звозяць нас але ў тых машынах былі не мужчыны з аўтаматамі і не жанчына с касою але так да нас прыязджала каханне і забірала з сабою. толькі ў грамадскіх туалетах мы адчувалі свабоду дзе за двесці рублёў ніхто не пытаў што мы там робім Мы былі супраць спёкі летам, супраць снега зімой А калі апынулася што мы былі нашай мовай І нам вырвалі языкі мы пачалі размаўляць вачыма А калі ў нас выкалалі вочы мы пачалі размаўляць рукамі Калі нам адсяклі рукі мы размаўлялі пальцамі на нагах Калі нам прастрэлілі ногі, мы ківалі галавою на «так» І хісталі галавою на «не». І калі нашыя галовы з'елі жыўцом Мы залезлі назад ў чэравы нашых спячых маці Як у бомбасховішчы каб нарадзіцца ізноў. А там, на даляглядзе, гімнастачка нашай будучыні Скакала праз вогненны абруч Сонца. Піздзец.