​@NIZKIZ Так губляю вочы блакiтныя ў чырвоным. Застаючыся сам насам сабе незнаемы. Не адчуваю час... Я гляджу ў люстэрка i мераю ў iм адлегласць Да тваiх прывiдаў, маўклiва, дзiўных дагэтуль. Што разбуралi нас Цiха лунае гук. Раю застацца тут. Дзе мы супраць усiх. Нерухома дэманы твае спяць у коме. Гэта наш амаль новы шанец. Дык прымай мае віншаваннi. Так блукаюць думкi адлiгаю крадучыся Мы даўно ня тыя з табою, Кiм нас усе лiчаць Зноў i таму, вiдаць, Я малюю зоркi бясконца на яе целе І фатаграфую ў цемры здымнай кватэры, Каб сонца не спужаць. Цiха лунае гук. Раю застацца тут. Дзе мы супраць усiх. Нерухома дэманы твае спяць у коме. Гэта наш амаль новы шанец. Дык прымай мае віншаваннi. Дзе мы супраць усiх. Нерухома дэманы твае спяць у коме. Гэта наш амаль новы шанец. Дык прымай мае, Дык прымай мае. Дзе мы супраць усiх. Нерухома дэманы твае спяць у коме. Гэта наш амаль новы шанец. Дык прымай мае віншаваннi. Я губляю вочы блакiтныя ў чырвоным. Застаючыся сам насам сабе незнаемы. Я губляю вочы блакiтныя ў чырвоным. Застаючыся сам насам сабе незнаемы.