@riseinrage Iмкліва крочыць наперад, або моўчкі глядзець на замкнутыя дзьверы. Прагна лавіць высокія словы, зноўку чакаць, спадзявацца ды верыць Разьвее вецер журбы пах, мёртвых садоў пыл. Заціх мой боль і зьнік жах, і я амаль забыў Прамяні асьвятляюць твар, сьціскаюць скроні. Карані — бессьмяротны дар у маіх далонях І полымя ахапіла мае вочы, і я — ліхтар у беспрабуднай цемры ночы Мае пакуты — мой сьцяг — хістае плынь брудных вод. Мяжа няволі стаў страх, трызьні карагод Прамяні асьвятляюць твар, сьціскаюць скроні. Камяні адчуваюць жар лютаснай пагоні І полымя ахапіла маё цела, і я гару агнём чырвона-белым У шэрым паветры чую водгук званоў — ГЭТА Я з кален уздымаюся зноў У небе, бы хмары, абліччы людзей — ГЛЯДЗІЦЕ, я с кожнай хвілінай раблюся мацней!