Ігнат Грынявіцкі паходзіў з роду збяднелай шляхты, якая працавала на зямлі поплеч з сялянамі. Хлопчыкам быў ласкавы, ціхі, пабожны. Не вымаўляў літару “л”. Не любіў жорсткія гульні накшталт вайнушак. У беластоцкай гімназіі за мяккі характар атрымаў мянушку Коцік. Выконваючы прысуд “Народнай волі”, таемнай палітычнай арганізацыі, 1 сакавіка 1881 года ён забіў імператара Аляксандра ІІ. У кнізе “Прысуд выканаў невядомы” Уладзімір Арлоў пісаў: “…Грынявіцкі марыў, каб “пачаты рух скончыўся перамогаю, а не татальным вынішчэннем лепшых людзей краіны”. Але гісторыя сведчыць, што нідзе й ніколі тэрор не прынёс грамадству добрых пераменаў. Забойства Аляксандра II таксама прывяло да перамогі рэакцыі. Добра вядома й тое, чым скончыўся рэвалюцыйны рух у Расеі ў ХХ стагоддзі. Грынявіцкі і яго паплечнікі былі ахвярамі аблуднага вучэння, але яны вартыя нашай памяці. Памяці, якая перасцерагае.” Тэкст чытае Наста Карнацкая. Поўны тэкст на сайце: http://haroshak.by/81ignat/