Словы Міхася Скоблы, музыка Тацяны Грыневіч-Матафонавай. Тэкст: Сто дзён вайна, сто дзён бяда, гучыць трывогі арыя. Капыціць родны край арда бяздушная, бястварая. “Ратуйце!” – крык як цеціва над безданню растуленай, А поблізу маўчыць царква пад купалам-цыбулінай. Заходзіць сонца без пары, маўклівее ваколіца, А ў рызах срэбных святары за князя цемры моляцца. Лічы малебны хоць да ста, замоўлена – замолена. Чаму ж прачысты сцяг Хрыста таптаць ардзе дазволена? “Магутны Божа!..” – тут і там чутна хвала вячыстая. Чаму ж за дзверы Божы храм малітву тую выставіў? Маўчання цягнучы гужы, дарэмна Збаўцу кланяцца. Ён не маўчаў і на крыжы. І суд Ягоны – станецца!