ТУ дыскусіі бяруць удзел вядомыя гісторыкі – Алег Дзярновіч і Алесь Белы, выдавец і аўтар выставы Эдуард Куфцерын. Вядучы дыскусіі – філосаф Павел Баркоўскі. Візуальныя вобразы заўсёды нясуць на сабе адбітак аб’ектыўнага і суб’ектыўнага. З аднаго боку, у іх адлюстроўваецца нейкая рэчаіснасць, якая існуе па-за чалавекам, а з іншага – гэтая рэчаіснасць заўсёды паказваецца, падаецца з пэўнага ракурсу, пункту гледжання таго, хто стварае гэтыя вобразы. І ў гэтым сэнсе шмат што залежыць ад самавызначэння іхняга творцы, ад яго светапогляду, ад уключанасці ў пэўную культурную традыцыю. Гэта датычыць нават самых, здавалася б, дакументальных спосабаў візуалізацыі рэальнасці – такіх, як фатаграфія і мапы. Мапы можна назваць оптыкай пэўнай эпохі – спосабам знайсці і пазначыць сябе ў гісторыі, культуры, часе і прасторы. І калі, напрыклад, агульныя характарыстыкі могуць заставацца доўгі час нязменнымі – пазначэнне межаў, асаблівасцяў ландшафту і г.д., то дэталі могуць адлюстроўваць розныя погляды і падыходы і адыгрываць немалую ролю для нашага ўспрыняцця. Як пазначаюцца на мапе назвы гарадоў – згодна з якой моўнай традыцыяй? Перакладаюцца ці транслітаруюцца геаграфічныя назвы і з якой мовы? Як пазначаюць Беларусь на мапах, якія ствараюцца за мяжой? Вынікі працы картографаў могуць нам падабацца альбо не. Але мы будзем вымушаныя прымаць сітуацыю такой, якая нам дадзеная, пакуль самі не пачнем удзельнічаць у гэтым працэсе – абмяркоўваць, прадумваць і ствараць свае мапы, згодна з тымі ўяўленямі пра краіну, свет, якія маем і якія хацелі б данесці іншым. Якім чынам ствараюцца мапы ў сучаснай Беларусі? Згодна з якімі прынцыпамі і поглядамі? Хто аўтары гэтых візуалізацый? Ці існуе беларуская картаграфія як дысцыпліна? Наколькі запатрабаваныя вынікі працы беларускіх картографаў у іншых сферах – дызайне, адукацыі, навуцы? Якія гэта стварае эфекты?