“Нашы часы - часы агульнай заблутанасьці, часы паўстаньня праменных, быццам, ідэалаў й іх канечнага зьніканьня праз нядаўгі час... … Ў такія часы адзінокая чалавечая душа шукае, пераглядаючы ўсё тое, што здавалася каштоўным, сьвятым і жаданым”. Ігнат Абдзіраловіч. “Адвечным шляхам” На працягу трох месяцаў - са снежня 2015 па люты 2016 году – у розных беларускіх гарадах Лятучы ўніверсітэт ладзіў адкрытыя лекцыі, прысвечаныя рэфлексіі спадчыны Ігната Абдзіраловіча, асэнсаванню месца і ролі яго ідэй у сучаснай культурнай, інтэлектуальнай прасторы. Ва ўсіх гэтых прамовах зыходным пунктам выступаў тэкст вядомага эсэ “Адвечным шляхам”, пры гэтым лектары ў той ці іншай ступені звярталіся таксама і да гістарычнага, палітычнага, культурнага кантэкстаў з’яўлення гэтых ідэй. Завяршаючы гэты цыкл, мы хацелі б яшчэ раз звярнуцца да гэтай тэмы, каб ў іншым, дыскусійным фармаце абмеркаваць кантэкст узнікнення філасофскіх тэкстаў і фактараў іх існавання ў культуры і грамадстве. На якім фоне пісалася эсэ “Адвечным шляхам”? Якія філасофскія плыні, ідэалогіі, ідэі і каштоўнасці існавалі на той час? Ці мог гэты тэкст у тых сацыякультурных умовах спрацаваць адпаведным чынам - стаць маніфестам, атрымаць розглас, быць пачутым, зразуметым і атрымаць развіццё? Якая “інфраструктура” спрыяла б гэтаму (друк, распаўсюд, супольнасць, універсітэт і г.д.)? Якая культурная палітыка магла рэалізоўвацца ў тыя часы? Як ідэі “ліючайся формы” і “памежжа” могуць быць прачытаныя зараз, у сучасных умовах і іншым кантэксце? Ці спрыяе сучасны культурны, ідэалагічны, палітычны фон узнікненню аўтэнтычных філасофскіх ідэй і канцэпцый? Якая культурная палітыка патрэбна сёння для працягу культура- і нацыятворчай працы?