Сярод шматлікіх палітычных і вайсковых падзей на Русі другой паловы ХІ – першай паловы ХІІ ст. на старонках летапісаў не сутракаецца больш маштабнай, чым паход кааліцыі Яраславічаў на Полацкіх Ізяславічаў/Рагвалодавічаў у 1127 г. і пазнейшая высылка полацкіх князёў у Візантыю ў 1129 годзе. Большасць гісторыкаў, якія звярталі сваю ўвагу на полацкія падзеі 1127–1131 гг., аб’ядноўвае адна прынцыповая асаблівасць: высновы пра прычыны паходу на Полацк і ссылкі полацкіх князёў у Візантыю яны будуюць на літаральным разуменні апавяданняў летапісцаў. Галоўнай прычынай геапалітычнай гульні кіеўскага князя Мсціслава Уладзіміравіча і , як вынік, вайны супраць Полацкай зямлі была эканамічная. У той час яго ўвага была накіравана на Балтыйскі рэгіён. І каб пазбегнуць перашкод з боку полацкіх князёў Мсціслаў захапіў іх дзяржаву ў 1127 г. і праз два гады выслаў большасць з іх у Канстанцінопаль. У выгнанні візантыйскі імператар Іаан ІІ Комнін, прыняўшы полацкіх князёў, накіраваў іх у войска, якое ваявала супраць сарацынаў/арабаў, дзе яны годна выконвалі свае абавязкі. Пасля высылкі Мсціславам полацкіх князёў у Візантыю кіраваць у Полацкую зямлю быў адпраўлены яго сын Ізяслаў з Курска, а па гарадах спецыяльна прызначаныя ваяводы. Натуральна, што акупацыйная, чужая ўлада рабавала краіну і прыціскала насельніцтва паборамі. Таксама праводзіла рабаўнічыя паходы на даннікаў Полацка, напрыклад на Літву