Праэўрапейскія сілы захавалі пераканаўчую большасьць у ЭП, хаця эўраскептычныя павялічылі сваё прадстаўніцтва Самыя значныя посьпехі эўраскептычных сілаў — першыя месцы ў галасаваньні ў Францыі, Італіі і Вялікабрытаніі Асаблівасьць сёлетніх выбараў у ЭП — істотны рост яўкі, якая перавысіла 50%, што адбылося ўпершыню з 1994 году Проевропейские силы сохранили убедительное большинство в ЕП, хотя евроскептики увеличили свое представительство Самые значительные успехи евроскептических сил - первые места в голосовании во Франции, Италии и Великобритании Особенность нынешних выборов в ЕП - существенный рост явки, которая превысила 50%, что произошло впервые с 1994 года -------------------------------------------------------------------------- Пахаваньне адзінай Эўропы адмяняецца. Страхі, што выбары ў Эўрапарлямэнт дадуць большасьць антысыстэмным, эўраскептычным сілам, ня спраўдзіліся. Яны мелі посьпех, палепшылі свае паказьнікі, але ненашмат. Было іх у Эўрапарлямэнце мінулага скліканьня 83 дэпутаты, у новым будзе 115. З 751. Відавочна, што такая сіла рэй весьці ня будзе. Напампоўваньне страхаў - маўляў, нацыяналізм, ледзь не фашызм, ля брамы - адыграла пэўную карысную ролю. Некалькі дзесяцігодзьдзяў яўка на выбары ў Эўрапарлямэнт няўхільна зьніжалася. Сёлета трэнд зьмяніўся. Да выбарчых скрыняў прыйшло больш за палову выбаршчыкаў, што апошні раз было ў 1994 годзе. Такая адносна высокая яўка мацуе Эўразьвяз і дэмакратычную легітымнасьць яго інстытутаў, прынамсі, Эўрапарлямэнту. Праўда, лічыць, што адзінству Эўропы нічога не пагражае, не выпадае. Як той казаў, трываласьць ланцуга вызначаецца траваласьцю яго самага слабага зьвяна. Эўраскептычныя сілы атрымалі пераканаўчую перамогу ў трох краінах- грандах Зьвязу – у Вялікабрытаніі, Францыі і Італіі. Вялікабрытанія ў сувязі з Брэкзытам – гэта ў пэрспэктыве адрэзаная скіба. Аднак пераканаўчы посьпех партыі Брэкзыту – паказальны. Ён дэманструе, што вынікі рэфэрэндуму аб Брэкзыце не былі выпадковасьцю. Посьпех партыі Лё Пэн у Францыі і партыі Сальвіні ў Італіі – трывожныя званочкі наконт будучыні гэтых краінаў. Гэта ня значыць, што ў хуткім часе яны пойдуць за Вялікабрытаніяй, але гэта азначае, што крызіс звыклага бачаньня, разуменьня Эўропы працягваецца. Пра тое самае кажуць і страты вядучых сілаў Эўрапарлямэнту – Народнай партыі і блёку сацыялістаў і дэмакратаў. Яны і засталіся самымі вялікімі фракцыямі, але ўжо страцілі артымэтычную большасьць. Сымптомамі крызісу можна назваць і посьпех антымігранцкіх сілаў у шэрагу краінаў – напрыклад, у Польшчы партыі «Права і справядлівасьць», у Вугоршчыне – трыюмфальную перамогу партыі прэм'ера Віктара Орбана. Аднак, варта адзначыць, што папулісты ва Ўсходняй Эўропе хаця і маюць шмат прэтэнзіяў да Эўразьвязу, аднак не выступаюць за выхад зь яго. Парадокс, але для навічкоў Эўразьвяз – большая каштоўнасьць, чым для старажылаў. Яшчэ адна асаблівасьць гэтых выбараў у Эўрапарлямэнт – посьпех «зялёных» і блёку лібэралаў і дэмакратаў. Апошнія павялічылі прадстаўніцтва на траціну за кошт партыі прэзыдэнта Францыі Макрона, «Зялёныя» пашырылі свае шэрагі на чвэрць за кошт росту папулярнасьці. У Нямеччыне, напрыклад, яны апынуліся на другім месцы, пасьля хрысьціянскіх дэмакратаў. Эўрапарлямэнт – гэта ўсё ж не найвышэйшы паўнаўладны заканадаўчы орган Эўразьвязу, гэта ў большай ступені трыбуна, чым улада, і выбары ў яго – своеасаблівае ўсеэўрапейскае апытаньне грамадзкай думкі. Для Беларусі вынікі сёлетніх выбараў у Эўрапарлямэнт цікавыя дзьвюма высновамі: адна, што чуткі пра сьмерць Эўразьвязу перабольшаныя, і другая – што Эўропа мяняецца. Магчыма, надыходзіць час мяняцца і Беларусі таксама.